Search Results

The Buddha's words ມັຊຊິມະນິກາຍ ມັຊຊິມະປັນນາສ ໑໓/໑໒໓-໑໒໘/໑໕໓-໑໕໙ ສມັຍໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄປະທັບຢູ່ທີ່ພຣະວິຫາຣເຊຕະວັນ ອາຣາມຂອງທ່ານອະນາຖະບິນດິກະເສດຖີ ເຂຕພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີ ໃນທີ່ນັ້ນແລ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສຮຽກພິກຂຸທັງຫລາຍວ່າ ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພິກຂຸເຫລົ່ານັ້ນທູລຮັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສວ່າ: ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍຍັງຈຳໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ເຮົາສະແດງແລ້ວໄດ້ຫລືບໍ່? ເມື່ອພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສຢ່າງນີ້ແລ້ວ ທ່ານພຣະມາລຸງກະຍະບຸຕໄດ້ກຣາບທູລວ່າ ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳໄດ້ເຊິ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຊົງສະແດງແລ້ວ. ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ກໍເຈົ້າຈຳໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ເຮົາສະແດງແລ້ວວ່າຢ່າງໃດ? ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳໄດ້ເຊິ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ຄື ສັກກາຍະທິຕຖິ, ວິຈິກິຈສາ, ສີລັພພະຕະປຣາມາສ, ກາມະສັນທະ, ພະຍາບາທ, ທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຊົງສະແດງແລ້ວ ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳໄດ້ເຊິ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຊົງສະແດງແລ້ວຢ່າງນີ້ແລ. ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ກໍເຈົ້າຈຳໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ເຫລົ່ານີ້ ທີ່ເຮົາສະແດງແລ້ວຢ່າງນີ້ແກ່ໃຜໜໍ? ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ພວກປະຣິພາຊົກອັນຍະເດຍຣະຖີຍ໌ຈັກໂຕ້ຖຽງ ດ້ວຍຄຳໂຕ້ຖຽງອັນປຽບດ້ວຍເດັກນີ້ໄດ້ບໍ່ແມ່ນຫລືວ່າ ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ສັກກາຍະດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍສັກກາຍະທິຕຖິຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນສັກກາຍະທິຕຖິອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ທັມທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍຄວາມສົງໃສໃນທັມທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນວິຈິກິຈສາອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ສີລທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ສີລັພພະຕະປຣາມາສໃນສີລທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນສີລັພພະຕະປຣາມາສອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ກາມທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍກາມະສັນທະໃນກາມທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນກາມະຣາຄະອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ສັຕທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍພະຍາບາທໃນສັຕທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນພະຍາບາທອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ພວກປະຣິພາຊົກອັນຍະເດຍຣະຖີຍ໌ຈັກໂຕ້ຖຽງ ດ້ວຍຄຳໂຕ້ຖຽງອັນປຽບດ້ວຍເດັກນີ້ໄດ້ບໍ່ແມ່ນຫລື? ເມື່ອພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສຢ່າງນີ້ແລ້ວ ທ່ານພຣະອານົນທ໌ໄດ້ກຣາບທູລພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄວ່າ ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ເວລານີ້ເປັນກາລສົມຄວນ. ຂ້າແຕ່ພຣະສຸຄົຕ ເວລານີ້ເປັນກາລສົມຄວນທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຄວນຊົງສະແດງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ພິກຂຸທັງຫລາຍໄດ້ຟັງຕໍ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ຈັກຊົງຈຳໄວ້. ອານົນທ໌! ຖ້າຢ່າງນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງຟັງ ຈົ່ງມະນະສິກາຣໃຫ້ດີ ເຮົາຈັກກ່າວ. ທ່ານພຣະອານົນທ໌ທູລຮັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສວ່າ: ອານົນທ໌! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບໃນໂລກນີ້ ບໍ່ໄດ້ເຫັນພຣະອະຣິຍະ ບໍ່ສລາດໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ ບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ, ບໍ່ໄດ້ເຫັນສັປບຸຣຸສ ບໍ່ສລາດໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ມີຈິຕອັນສັກກາຍະທິຕຖິກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນສັກກາຍະທິຕຖິຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອສັກກາຍະທິຕຖິເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສັກກາຍະທິຕຖິກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນວິຈິກິຈສາກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນວິຈິກິຈສາຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອວິຈິກິຈສາເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ວິຈິກິຈສາກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອສີລັພພະຕະປຣາມາສເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສີລັພພະຕະປຣາມາສກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນກາມຣາຄະກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນກາມຣາຄະຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອກາມຣາຄະເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ກາມຣາຄະກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນພະຍາບາທກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນພະຍາບາທຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອພະຍາບາທເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ພະຍາບາທກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ອານົນທ໌! ສ່ວນອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບແລ້ວ ໄດ້ເຫັນພຣະອະຣິຍະ ສລາດໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ, ໄດ້ເຫັນສັປບຸຣຸສ ສລາດໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ມີຈິຕອັນສັກກາຍະທິຕຖິກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນສັກກາຍະທິຕຖິຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອສັກກາຍະທິຕຖິເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສັກກາຍະທິຕຖິພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນວິຈິກິຈສາກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນວິຈິກິຈສາຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອວິຈິກິຈສາເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ວິຈິກິຈສາພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອສີລັພພະຕະປຣາມາສເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສີລັພພະຕະປຣາມາສພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນກາມຣາຄະກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນກາມຣາຄະຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອກາມຣາຄະເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ກາມຣາຄະພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນພະຍາບາທກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນພະຍາບາທຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອພະຍາບາທເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ພະຍາບາທພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອານົນທ໌! ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລຈັກບໍ່ອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ບໍ່ເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້. ອານົນທ໌ ປຽບເໝືອນຂໍ້ທີ່ວ່າ ບໍ່ຖາກເປືອກ ບໍ່ຖາກມອກຂອງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ທີ່ຢຶນຕົ້ນມີແກ່ນ ແລ້ວຈັກຖາກແກ່ນນັ້ນ ບໍ່ເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນໃດ, ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລຈັກບໍ່ອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ບໍ່ເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນນັ້ນ. ອານົນທ໌! ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ຍ່ອມເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້. ອານົນທ໌ ປຽບເໝືອນຂໍ້ທີ່ວ່າ ຖາກເປືອກ ຖາກມອກຂອງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ທີ່ຢຶນຕົ້ນມີແກ່ນ ແລ້ວຈັກຖາກແກ່ນນັ້ນ ຍ່ອມເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນໃດ, ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ຍ່ອມເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນນັ້ນ. ອານົນທ໌! ປຽບເໝືອນແມ່ນ້ຳຄົງຄານ້ຳເຕັມປ່ຽມສະເໝີຂອບຝັ່ງ ກາກົ້ມລົງດື່ມໄດ້ ຄັ້ງນັ້ນ ບຸຣຸສຜູ້ມີກຳລັງໜ້ອຍ ຍ່ອມມາດ້ວຍຄວາມຫວັງວ່າ ເຮົາຈັກລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ດັ່ງນີ້ ເຂົາຈະບໍ່ສາມາດລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ສັນໃດ, ເມື່ອທັມອັນຜູ້ສະແດງໆຢູ່ແກ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ເພື່ອຄວາມດັບສັກກາຍະ ຈິຕຂອງຜູ້ນັ້ນບໍ່ແລ່ນໄປ ບໍ່ເຫລື້ອມໃສ ບໍ່ຕັ້ງຢູ່ ບໍ່ນ້ອມໄປ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ບຸຣຸສມີກຳລັງໜ້ອຍສັນໃດ ຄວນເຫັນບຸຄຄົລນັ້ນ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ອານົນທ໌! ປຽບເໝືອນແມ່ນ້ຳຄົງຄານ້ຳເຕັມປ່ຽມສະເໝີຂອບຝັ່ງ ກາກົ້ມລົງດື່ມໄດ້ ຄັ້ງນັ້ນ ບຸຣຸສຜູ້ມີກຳລັງ ຍ່ອມມາດ້ວຍຄວາມຫວັງວ່າ ເຮົາຈັກລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ດັ່ງນີ້ ເຂົາຍ່ອມສາມາດລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ສັນໃດ, ເມື່ອທັມອັນຜູ້ສະແດງໆຢູ່ແກ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ເພື່ອຄວາມດັບສັກກາຍະ ຈິຕຂອງຜູ້ນັ້ນຍ່ອມແລ່ນໄປ ຍ່ອມເຫລື້ອມໃສ ຍ່ອມຕັ້ງຢູ່ ຍ່ອມນ້ອມໄປ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ບຸຣຸສຜູ້ມີກຳລັງສັນໃດ ຄວນເຫັນບຸຄຄົລນັ້ນ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ອານົນທ໌! ພິກຂຸໃນທັມວິນັຍນີ້ ສງັດຈາກກາມທັງຫລາຍ ສງັດຈາກອະກຸສົລທັມທັງຫລາຍ ເພາະອຸປະທິວິເວກ (ອຸປະທິວິເວກາ) ເພາະລະອະກຸສົລທັມໄດ້ (ອະກຸສະລານັງ ທັມມານັງ ປະຫານາ) ເພາະຣະງັບຄວາມຄ້ານກາຍໄດ້ໂດຍປະກາຣທັງປວງ (ສັພພະໂສ ກາຍະທຸຕຖຸລລານັງ ປະຕິປປັສສັທທິຍາ) ບັນລຸປະຖົມຊານ ມີວິຕົກ ວິຈາຣ ມີປີຕິແລະສຸຂອັນເກີດແຕ່ວິເວກຢູ່ ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ຣູປ ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນປະຖົມຊານນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ (ອະນິຈຈະໂຕ) , ເປັນທຸກຂ໌ (ທຸກຂະໂຕ) , ເປັນດັ່ງໂຣຄ (ໂຣຄະໂຕ) , ເປັນດັ່ງຫົວຝີ (ຄັນດະໂຕ) , ເປັນດັ່ງລູກສອນ (ສັລລະໂຕ) , ເປັນຄວາມລຳບາກ (ອະຄະໂຕ ), ເປັນຂອງອາພາທ (ອາພາທະໂຕ) , ເປັນອື່ນ (ປະຣະໂຕ) , ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ (ປະໂລກະໂຕ) , ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ (ສຸນຍະໂຕ) , ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ (ອະນັຕຕະໂຕ) . ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄື ທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ (ທັມມະຣາເຄນະຕາຍະ) , ຄວາມເພີນ (ທັມມະນັນທິຍາ) ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ (ມັຄໂຄ) ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະວິຕົກວິຈາຣສງົບຣະງັບໄປ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸທຸຕິຍະຊານ ມີຄວາມຜ່ອງໃສແຫ່ງຈິຕໃນພາຍໃນ ເປັນທັມອັນເອກຜຸດຂຶ້ນ ບໍ່ມີວິຕົກ ບໍ່ມີວິຈາຣ ມີແຕ່ປີຕິແລະສຸຂອັນເກີດແຕ່ສະມາທິຢູ່ ໆລໆ ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະປີຕິສິ້ນໄປ ພິກຂຸເປັນຜູ້ມີອຸເປກຂາ ມີສະຕິສັມປະຊັນຍະ ສເວີຍສຸຂດ້ວຍກາຍ ຍ່ອມບັນລຸຕະຕິຍະຊານ ທີ່ພຣະອະຣິຍະເຈົ້າທັງຫລາຍສັນລະເສີນຜູ້ໄດ້ບັນລຸວ່າ ເປັນຜູ້ມີອຸເປກຂາ ມີສະຕິຢູ່ເປັນສຸຂ ໆລໆ ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະລະສຸຂແລະທຸກຂ໌ເສຍໄດ້ ແລະເພາະຄວາມດັບຫາຍໄປແຫ່ງໂສມະນັສແລະໂທມະນັສໃນກາລກ່ອນ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸຈະຕຸຕຖະຊານ ອັນບໍ່ມີທຸກຂ໌ບໍ່ມີສຸຂ ມີແຕ່ອຸເປກຂາເປັນເຫຕໃຫ້ສະຕິບໍຣິສຸທຢູ່. ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ຣູປ ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນຈະຕຸຕຖະຊານນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ, ເປັນທຸກຂ໌, ເປັນດັ່ງໂຣຄ, ເປັນດັ່ງຫົວຝີ, ເປັນດັ່ງລູກສອນ, ເປັນຄວາມລຳບາກ, ເປັນຂອງອາພາທ, ເປັນອື່ນ, ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ, ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ, ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ. ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄື ທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ, ຄວາມເພີນ ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ອານົນທ໌! ເພາະລ່ວງຣູປສັນຍາໂດຍປະກາຣທັງປວງ ເພາະດັບປະຕິຄະສັນຍາ ເພາະບໍ່ໃສ່ໃຈໃນນານັຕຕະສັນຍາ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸອາກາສານັນຈາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ອາກາສບໍ່ມີທີ່ສຸດ. ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນທັມນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ, ເປັນທຸກຂ໌, ເປັນດັ່ງໂຣຄ, ເປັນດັ່ງຫົວຝີ, ເປັນດັ່ງລູກສອນ, ເປັນຄວາມລຳບາກ, ເປັນຂອງອາພາທ, ເປັນອື່ນ, ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ, ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ, ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ. ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄືທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ, ຄວາມເພີນ ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະລ່ວງອາກາສານັນຈາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸວິນຍານັນຈາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ວິນຍານບໍ່ມີທີ່ສຸດ ໆລໆ ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະລ່ວງວິນຍານັນຈາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸອາກິນຈັນຍາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ບໍ່ມີອັນໃດໆ ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນທັມນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ, ເປັນທຸກຂ໌, ເປັນດັ່ງໂຣຄ, ເປັນດັ່ງຫົວຝີ, ເປັນດັ່ງລູກສອນ, ເປັນຄວາມລຳບາກ, ເປັນຂອງອາພາທ, ເປັນອື່ນ, ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ, ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ, ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ. ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄືທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ, ຄວາມເພີນ ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ຖ້າມັຄຄ໌ນີ້ ປະຕິປະທານີ້ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ເມື່ອເປັນຢ່າງນັ້ນ ເພາະເຫຕໃດ ພິກຂຸບາງພວກໃນພຣະສາສນານີ້ຈຶ່ງເປັນເຈໂຕວິມຸຕ ບາງພວກເປັນປັນຍາວິມຸຕໜໍ? ອານົນທ໌! ໃນເຣື່ອງນີ້ ເຮົາກ່າວຄວາມຕ່າງກັນແຫ່ງອິນທຣີຍ໌ຂອງພິກຂຸເຫລົ່ານັ້ນ. ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສພຣະພາສິຕນີ້ແລ້ວ ທ່ານພຣະອານົນທ໌ມີໃຈຊື່ນຊົມຍິນດີພຣະພາສິຕຂອງພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄ ດັ່ງນີ້ແລ.

The Buddha's words Mahāmālukyasutta MN 64 https://suttacentral.net/mn64 THUS HAVE I HEARD. On one occasion the Blessed One was living at Sāvatthī in Jeta’s Grove, Anāthapiṇḍika’s Park. There he addressed the bhikkhus thus: “Bhikkhus.”—“Venerable sir,” they replied. The Blessed One said this: “Bhikkhus, do you remember the five lower fetters as taught by me?” When this was said, the venerable Mālunkyāputta replied: “Venerable sir, I remember the five lower fetters as taught by the Blessed One.” “But, Mālunkyāputta, in what way do you remember the five lower fetters as taught by me?” “Venerable sir, I remember identity view as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember doubt as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember adherence to rules and observances as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember sensual desire as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember ill will as a lower fetter taught by the Blessed One. It is in this way, venerable sir, that I remember the five lower fetters as taught by the Blessed One.” “Mālunkyāputta, to whom do you remember my having taught these five lower fetters in that way? Would not the wanderers of other sects confute you with the simile of the infant? For a young tender infant lying prone does not even have the notion ‘identity,’ so how could identity view arise in him? Yet the underlying tendency to identity view lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘teachings,’ so how could doubt about the teachings arise in him? Yet the underlying tendency to doubt lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘rules,’ so how could adherence to rules and observances arise in him? Yet the underlying tendency to adhere to rules and observances lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘sensual pleasures,’ so how could sensual desire arise in him? Yet the underlying tendency to sensual lust lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘beings,’ so how could ill will towards beings arise in him? Yet the underlying tendency to ill will lies within him. Would not the wanderers of other sects confute you with this simile of the infant?” Thereupon, the venerable Ānanda said: “It is the time, Blessed One, it is the time, Sublime One, for the Blessed One to teach the five lower fetters. Having heard it from the Blessed One, the bhikkhus will remember it.” “Then listen, Ānanda, and attend closely to what I shall say.” “Yes, venerable sir,” the venerable Ānanda replied. The Blessed One said this: “Here, Ānanda, an untaught ordinary person who has no regard for noble ones and is unskilled and undisciplined in their Dhamma, who has no regard for true men and is unskilled and undisciplined in their Dhamma, abides with a mind obsessed and enslaved by identity view, and he does not understand as it actually is the escape from the arisen identity view; and when that identity view has become habitual and is uneradicated in him, it is a lower fetter. He abides with a mind obsessed and enslaved by doubt…by adherence to rules and observances …by sensual lust …by ill will, and he does not understand as it actually is the escape from arisen ill will; and when that ill will has become habitual and is uneradicated in him, it is a lower fetter. “A well-taught noble disciple who has regard for noble ones and is skilled and disciplined in their Dhamma, who has regard for true men and is skilled and disciplined in their Dhamma, does not abide with a mind obsessed and enslaved by identity view; he understands as it actually is the escape from the arisen identity view, and identity view together with the underlying tendency to it is abandoned in him. He does not abide with a mind obsessed and enslaved by doubt…by adherence to rules and observances…by sensual lust…by ill will; he understands as it actually is the escape from the arisen ill will, and ill will together with the underlying tendency to it is abandoned in him. “There is a path, Ānanda, a way to the abandoning of the five lower fetters; that anyone, without relying on that path, on that way, shall know or see or abandon the five lower fetters—this is not possible. Just as when there is a great tree standing possessed of heartwood, it is not possible that anyone shall cut out its heartwood without cutting through its bark and sapwood, so too, there is a path…this is not possible. “There is a path, Ānanda, a way to the abandoning of the five lower fetters; that someone, by relying on that path, on that way, shall know and see and abandon the five lower fetters—this is possible. Just as, when there is a great tree standing possessed of heartwood, it is possible that someone shall cut out its heartwood by cutting through its bark and sapwood, so too, there is a path…this is possible. “Suppose, Ānanda, the river Ganges were full of water right up to the brim so that crows could drink from it, and then a feeble man came thinking: ‘By swimming across the stream with my arms, I shall get safely across to the further shore of this river Ganges’; yet he would not be able to get safely across. So too, when the Dhamma is being taught to someone for the cessation of personality, if his mind does not enter into it and acquire confidence, steadiness, and resolution, then he can be regarded as like the feeble man. “Suppose, Ānanda, the river Ganges were full of water right up to the brim so that crows could drink from it, and then a strong man came thinking: ‘By swimming across the stream with my arms, I shall get safely across to the further shore of this river Ganges’; and he would be able to get safely across. So too, when the Dhamma is being taught to someone for the cessation of personality, if his mind enters into it and acquires confidence, steadiness, and resolution, then he can be regarded as like the strong man. “And what, Ānanda, is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters? Here, with seclusion from the acquisitions, with the abandoning of unwholesome states, with the complete tranquillization of bodily inertia, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unwholesome states, a bhikkhu enters upon and abides in the first jhāna, which is accompanied by applied and sustained thought, with rapture and pleasure born of seclusion. “Whatever exists therein of material form, feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent, as suffering, as a disease, as a tumour, as a barb, as a calamity, as an affliction, as alien, as disintegrating, as void, as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element thus: ‘This is the peaceful, this is the sublime, that is, the stilling of all formations, the relinquishing of all attachments, the destruction of craving, dispassion, cessation, Nibbāna.’ If he is steady in that, he attains the destruction of the taints. But if he does not attain the destruction of the taints because of that desire for the Dhamma, that delight in the Dhamma, then with the destruction of the five lower fetters he becomes one due to reappear spontaneously in the Pure Abodes and there attain final Nibbāna without ever returning from that world. This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, with the stilling of applied and sustained thought, a bhikkhu enters upon and abides in the second jhāna…Again, with the fading away as well of rapture, a bhikkhu…enters upon and abides in the third jhāna…Again,a with the abandoning of pleasure and pain…a bhikkhu enters upon and abides in the fourth jhāna, which has neither-pain-nor-pleasure and purity of mindfulness due to equanimity. “Whatever exists therein of material form, feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent…as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element…This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, with the complete surmounting of perceptions of form, with the disappearance of perceptions of sensory impact, with non-attention to perceptions of diversity, aware that ‘space is infinite,’ a bhikkhu enters upon and abides in the base of infinite space. “Whatever exists therein of feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent…as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element…This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, by completely surmounting the base of infinite space, aware that ‘consciousness is infinite,’ a bhikkhu enters upon and abides in the base of infinite consciousness. “Whatever exists therein of feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent…as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element…This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, by completely surmounting the base of infinite consciousness, aware that ‘there is nothing,’ a bhikkhu enters upon and abides in the base of nothingness. “Whatever exists therein of feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent, as suffering, as a disease, as a tumour, as a barb, as a calamity, as an affliction, as alien, as disintegrating, as void, as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element thus: ‘This is the peaceful, this is the sublime, that is, the stilling of all formations, the relinquishing of all attachments, the destruction of craving, dispassion, cessation, Nibbāna.’ If he is steady in that, he attains the destruction of the taints. But if he does not attain the destruction of the taints because of that desire for the Dhamma, that delight in the Dhamma, then with the destruction of the five lower fetters he becomes one due to reappear spontaneously in the Pure Abodes and there attain final Nibbāna without ever returning from that world. This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters.” “Venerable sir, if this is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters, then how is it that some bhikkhus here are said to gain deliverance of mind and some are said to gain deliverance by wisdom?” “The difference here, Ānanda, is in their faculties, I say.” That is what the Blessed One said. The venerable Ānanda was satisfied and delighted in the Blessed One’s words.

The Buddha's words ສັງຍຸຕຕະນິກາຍ ຂັນທະວາຣະວັຄ ໑໗/໑໕໑/໒໘໔ Photo by form PxHere ທີ່ພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ເຮົາຈັກສະແດງສັກກາຍະ ສັກກາຍະສະມຸທັຍ ສັກກາຍະນິໂຣທ ແລະສັກກາຍະນິໂຣທະຄາມິນີປະຕິປະທາ ແກ່ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍ ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍຈົ່ງຟັງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະເປັນຢ່າງໃດ? ຄວນກ່າວວ່າ ອຸປາທານຂັນທ໌ ໕; ອຸປາທານຂັນທ໌ ໕ ເປັນຢ່າງໃດ? ໄດ້ແກ່ ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືຣູປ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືເວທະນາ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືສັນຍາ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືສັງຂາຣທັງຫລາຍ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືວິນຍານ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະສະມຸທັຍເປັນຢ່າງໃດ? ຕັນຫານີ້ເອງ ອັນເປັນເຄື່ອງນຳໃຫ້ມີກາຣເກີດໃນພົພໃໝ່ ປະກອບດ້ວຍຄວາມກຳນັດດ້ວຍອຳນາຈແຫ່ງຄວາມເພີນ ເພີດເພີນຢ່າງຍິ່ງໃນອາຣົມນັ້ນໆ ໄດ້ແກ່ ກາມຕັນຫາ, ພະວະຕັນຫາ, ວິພະວະຕັນຫາ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະສະມຸທັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະນິໂຣທເປັນຢ່າງໃດ? ເພາະຄວາມຈາງຄາຍດັບໄປໂດຍບໍ່ເຫລືອແຫ່ງຕັນຫານັ້ນໆແລ ຄວາມສະລະ ຄວາມສະລັດຖິ້ມໄປ ຄວາມປ່ອຍວາງ ຄວາມບໍ່ອາລັຍເຊິ່ງຕັນຫານັ້ນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະນິໂຣທ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະນິໂຣທະຄາມິນີປະຕິປະທາເປັນຢ່າງໃດ? ຄື ອະຣິຍະມັຄປະກອບດ້ວຍອົງຄ໌ ໘ ນີ້ເອງຄື ສັມມາທິຕຖິ, ສັມມາສັງກັປປະ, ສັມມາວາຈາ, ສັມມາກັມມັນຕະ ສັມມາອາຊີວະ, ສັມມາວາຍາມະ, ສັມມາສະຕິ, ສັມມາສະມາທິ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະນິໂຣທະຄາມິນີປະຕິປະທາ.

ສມັຍໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄປະທັບຢູ່ທີ່ພຣະວິຫາຣເຊຕະວັນ ອາຣາມຂອງທ່ານອະນາຖະບິນດິກະເສດຖີ ໃກ້ພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີ ໃນສມັຍນັ້ນ ພິກຂຸອົງຄ໌ໜຶ່ງໃນພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີຖືກງູກັດຈົນມໍຣະນະພາບ ຄັ້ງນັ້ນ ພິກຂຸຈຳນວນຫລາຍເຂົ້າໄປເຝົ້າພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຖິງທີ່ປະທັບ ອະພິວາທແລ້ວ ນັ່ງໃນທີ່ຄວນສ່ວນຂ້າງໜຶ່ງ ຄັນແລ້ວໄດ້ກຣາບທູລພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄວ່າ: ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ພິກຂຸອົງຄ໌ໜຶ່ງໃນພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີຖືກງູກັດ ທຳກາລະແລ້ວ. ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສວ່າ: ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພິກຂຸອົງຄ໌ນັ້ນບໍ່ໄດ້ແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ຢ່າງແນ່ນອນ ເພາະຖ້າພິກຂຸນັ້ນແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ພິກຂຸນັ້ນຈະບໍ່ຖືກງູກັດຈົນມໍຣະນະພາບ ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ເປັນຢ່າງໃດ? ຄື: ໑. ຕະກຸນພະຍາງູວິຣູປັກຂະ ໒. ຕະກຸນພະຍາງູເອຣາປະຖະ ໓. ຕະກຸນພະຍາງູສັພພະຍາປຸຕຕະ ໔. ຕະກຸນພະຍາງູກັນຫາໂຄຕະມະກະ ພິກຂຸອົງຄ໌ນັ້ນບໍ່ໄດ້ແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ແນ່ນອນ ຖ້າພິກຂຸນັ້ນແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ພິກຂຸນັ້ນຈະບໍ່ຖືກງູກັດຈົນມໍຣະນະພາບ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ເຮົາອະນຸຍາດໃຫ້ແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ນີ້ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງຕົນ ເພື່ອຮັກສາຕົນ ເພື່ອປ້ອງກັນຕົນ ແລະຈົ່ງກະທຳກາຣແຜ່ຢ່າງນີ້ວ່າ: ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູວິຣູປັກຂະ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູເອຣາປະຖະ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູສັພພະຍາປຸຕຕະຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູກັນຫາໂຄຕະມະກະ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕທີ່ບໍ່ມີຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕ ໒ ຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕ ໔ ຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕທີ່ມີຫລາຍຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ສັຕບໍ່ມີຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ສັຕສອງຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ສັຕສີ່ຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ສັຕມີຫລາຍຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ແລະສັຕທີ່ເກີດແລ້ວທີ່ຍັງມີຊີວິຕທັງມວນ ທຸກໝູ່ເຫລົ່າຈົ່ງປະສົບຄວາມຈະເຣີນ ຢ່າໄດ້ພົບເຫັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນແຕ່ນ້ອຍເລີຍ. ພຣະພຸທທະເຈົ້າຊົງມີພຣະຄຸນຫາປະມານບໍ່ໄດ້ ພຣະທັມມີພຣະຄຸນຫາປະມານບໍ່ໄດ້ ພຣະສົງຄ໌ມີພຣະຄຸນຫາປະມານບໍ່ໄດ້ ແຕ່ສັຕເລືອຄານທັງຫລາຍຄື ງູ ແມງງອດ ຂີ້ເຂັບ ແມງມຸມ ກັບແກ້ ໜູ ມີຄຸນພໍປະມານ ຄວາມຮັກສາອັນເຮົາກະທຳແລ້ວ ຄວາມປ້ອງກັນອັນເຮົາກະທຳແລ້ວ ຂໍໝູ່ສັຕທັງຫລາຍຈົ່ງຖອຍກັບໄປເຖີດ ເຮົານັ້ນຂໍນອບນ້ອມແດ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄ ຂໍນອບນ້ອມແດ່ພຣະສັມມາສັມພຸທທະເຈົ້າທັງ ໗ ພຣະອົງຄ໌. ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ຈະຕຸກກະນິບາຕ ອະຫິສູຕ ເຫລັ້ມທີ ໒໑/໗໑/໖໗

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ຈະຕຸກກະນິບາຕ ໒໑/໑໗໘/໑໙໑ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອານິສົງສ໌ ໔ ປະກາຣຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິຍ່ອມຫວັງໄດ້; ອານິສົງສ໌ ໔ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ພິກຂຸທັງຫລາຍ ພິກຂຸໃນທັມວິນັຍນີ້ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໑ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ພິກຂຸຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແຕ່ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ໄປສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ບຸຣຸສຜູ້ສະຫລາດຕໍ່ສຽງກອງ ເຂົາເດີນທາງໄກ ໄດ້ຍິນສຽງກອງ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ມີຄວາມສົງໄສ ຫລືເຄືອບແຄງໃຈວ່າ ສຽງກອງຫລືບໍ່ໜໍ ທີ່ແທ້ເຂົາຍ່ອມເຖິງຄວາມຕົກລົງໃຈວ່າ ນີ້ສຽງກອງ ສັນໃດ; ພິກຂຸກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແຕ່ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ໄປສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໒ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ພິກຂຸຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແລະພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແຕ່ເທພບຸຕຍ່ອມສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ບຸຣຸສຜູ້ສະຫລາດຕໍ່ສຽງສັງຂ໌ ເຂົາເດີນທາງໄກ ໄດ້ຍິນສຽງສັງຂ໌ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ມີຄວາມສົງໄສ ຫລືເຄືອບແຄງໃຈວ່າ ສຽງສັງຂ໌ຫລືບໍ່ໜໍ ທີ່ແທ້ເຂົາຍ່ອມເຖິງຄວາມຕົກລົງໃຈວ່າ ນີ້ສຽງສັງຂ໌ ສັນໃດ; ພິກຂຸກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແລະພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແຕ່ເທພບຸຕຍ່ອມສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໓ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ພິກຂຸຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແມ່ນແຕ່ເທພບຸຕກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ແຕ່ເທພບຸຕຜູ້ເກີດກ່ອນມາເຕືອນເທພບຸຕຜູ້ເກີດທີ່ຫລັງວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ຣະນຶກໄດ້ຫລືບໍ່ວ່າ ເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນກາລກ່ອນ ເຂົາກໍກ່າວຢ່າງນີ້ວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ສັນໃດ; ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ສະຫາຍ ໒ ຄົນຫລິ້ນຝຸ່ນດ້ວຍກັນ ເຂົາມາພົບກັນບາງຄັ້ງບາງຄາວໃນທີ່ບາງແຫ່ງ ສະຫາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວກັບສະຫາຍຄົນນັ້ນຢ່າງນີ້ວ່າ ສະຫາຍ ທ່ານຣະນຶກເຖິງການກະທຳນີ້ໄດ້ຫລືໜໍ ເຂົາກໍກ່າວຢ່າງນີ້ວ່າ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ສັນໃດ; ພິກຂຸກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແມ່ນແຕ່ເທພບຸຕກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ແຕ່ເທພບຸຕຜູ້ເກີດກ່ອນມາເຕືອນເທພບຸຕຜູ້ເກີດທີ່ຫລັງວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ຣະນຶກໄດ້ຫລືບໍ່ວ່າ ເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນກາລກ່ອນ ເຂົາກໍກ່າວຢ່າງນີ້ວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ສັນໃດ; ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໔ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອານິສົງສ໌ ໔ ປະກາຣນີ້ແລ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິຍ່ອມຫວັງໄດ້.

The Buddha’s words AbhisandasuttaAN 8.39 https://suttacentral.net/an8.39 “Bhikkhus, there are these eight streams of merit, streams of the wholesome, nutriments of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that lead to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness. What eight? (1) “Here, a noble disciple has gone for refuge to the Buddha. This is the first stream of merit, stream of the wholesome, nutriment of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that leads to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness. (2) “Again, a noble disciple has gone for refuge to the Dhamma. This is the second stream of merit, stream of the wholesome, nutriment of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that leads to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness. (3) “Again, a noble disciple has gone for refuge to the Saṅgha. This is the third stream of merit, stream of the wholesome, nutriment of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that leads to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness. “There are, bhikkhus, these five gifts, great gifts, primal, of long standing, traditional, ancient, unadulterated and never before adulterated, which are not being adulterated and will not be adulterated, not repudiated by wise ascetics and brahmins. What five? (4) “Here, a noble disciple, having abandoned the destruction of life, abstains from the destruction of life. By abstaining from the destruction of life, the noble disciple gives to an immeasurable number of beings freedom from fear, enmity, and affliction. He himself in turn enjoys immeasurable freedom from fear, enmity, and affliction. This is the first gift, a great gift, primal, of long standing, traditional, ancient, unadulterated and never before adulterated, which is not being adulterated and will not be adulterated, not repudiated by wise ascetics and brahmins. This is the fourth stream of merit, stream of the wholesome, nutriment of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that leads to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness. (5)–(8) “Again, a noble disciple, having abandoned the taking of what is not given, abstains from taking what is not given … abstains from sexual misconduct … abstains from false speech … abstains from liquor, wine, and intoxicants, the basis for heedlessness. By abstaining from liquor, wine, and intoxicants, the basis for heedlessness, the noble disciple gives to an immeasurable number of beings freedom from fear, enmity, and affliction. He himself in turn enjoys immeasurable freedom from fear, enmity, and affliction. This is the fifth gift, a great gift, primal, of long standing, traditional, ancient, unadulterated and never before adulterated, which is not being adulterated and will not be adulterated, not repudiated by wise ascetics and brahmins. This is the eighth stream of merit, stream of the wholesome, nutriment of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that leads to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness. “These, bhikkhus, are the eight streams of merit, streams of the wholesome, nutriments of happiness—heavenly, ripening in happiness, conducive to heaven—that lead to what is wished for, desired, and agreeable, to one’s welfare and happiness.”

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ຈະຕຸກກະນິບາຕ ໒໑/໖໓-໖໔/໖໐ ຄັ້ງນັ້ນແລ ທ່ານອະນາຖະບິນດິກະຄະຫະບໍດີເຂົ້າໄປເຝົ້າພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຖິງທີ່ປະທັບ ຖວາຍບັງຄົມພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ນັ່ງໃນທີ່ຄວນສ່ວນຂ້າງໜຶ່ງ ຄັນແລ້ວ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສວ່າ: ຄະຫະບໍດີ! ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ປະກອບດ້ວຍທັມ ໔ ປະກາຣ ຊື່ວ່າເປັນຜູ້ປະຕິບັຕປະຕິປະທາອັນສົມຄວນແກ່ຄະຣືຫັສຖ໌ ອັນເປັນເຫຕໃຫ້ໄດ້ຍົສ ແລະເປັນໄປເພື່ອເກີດໃນສວັນ. ທັມ ໔ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ຄະຫະບໍດີ! ອະຣິຍະສາວົກໃນທັມວິນັຍນີ້ ເປັນຜູ້ບຳຣຸງພິກຂຸສົງຄ໌ດ້ວຍຈີວອຣ, ບຳຣຸງພິກຂຸສົງຄ໌ດ້ວຍບິນທະບາຕ, ບຳຣຸງພິກຂຸສົງຄ໌ດ້ວຍເສນາສະນະ, ບຳຣຸງພິກຂຸສົງຄ໌ດ້ວຍຄິລານະປັຈຈັຍເພສັຊບໍຣິຂາຣ. ຄະຫະບໍດີ! ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ປະກອບດ້ວຍທັມ ໔ ປະກາຣນີ້ແລ ຊື່ວ່າເປັນຜູ້ປະຕິບັຕປະຕິປະທາອັນສົມຄວນແກ່ຄະຣືຫັສຖ໌ ອັນເປັນເຫຕໃຫ້ໄດ້ຍົສ ແລະເປັນໄປເພື່ອເກີດໃນສວັນ. ບັນດິຕທັງຫລາຍບຳຣຸງທ່ານຜູ້ມີສີລ ຜູ້ດຳເນີນໄປໂດຍຊອບດ້ວຍຈີວອຣ ບິນທະບາຕ ເສນາສະນະ ແລະຄິລານະປັຈຈັຍເພສັຊບໍຣິຂາຣ ຊື່ວ່າຍ່ອມປະຕິບັຕປະຕິປະທາອັນສົມຄວນແກ່ຄະຣືຫັສຖ໌ ບຸນຍ໌ຍ່ອມຈະເຣີນແກ່ເຂົາທຸກເມື່ອ ທັງກາງເວັນແລະກາງຄືນ ເຂົາກະທຳກັມອັນຈະເຣີນແລ້ວ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງຖານະຄືສວັນ.

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ປັນຈະກະ-ສັກກະນິບາຕ ໒໒/໔໘/໔໘ Photo by Dominik Lange on Unsplash ພິກຂຸທັງຫລາຍ ຖານະ ໕ ປະກາຣນີ້ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ; ໕ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ຄື ຖານະວ່າ ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຢ່າແກ່ເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຢ່າເຈັບໄຂ້ເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຢ່າຕາຍເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຢ່າສິ້ນໄປເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຢ່າຈິບຫາຍເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ພິກຂຸທັງຫລາຍ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມແກ່ໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ແກ່ໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມແກ່ໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມເຈັບໄຂ້ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ເຈັບໄຂ້ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມເຈັບໄຂ້ທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຕາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຕາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຕາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມສິ້ນໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສິ້ນໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມສິ້ນໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຈິບຫາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈິບຫາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຈິບຫາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ສ່ວນວ່າສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມແກ່ໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ແກ່ໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມແກ່ໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມເຈັບໄຂ້ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ເຈັບໄຂ້ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມເຈັບໄຂ້ທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຕາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຕາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຕາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມສິ້ນໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສິ້ນໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມສິ້ນໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຈິບຫາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈິບຫາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຈິບຫາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ຖານະ ໕ ປະກາຣນີ້ແລ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ. ປະໂຍຊນ໌ແມ່ນພຽງເລັກນ້ອຍໃນໂລກນີ້ ອັນໃຜໆຍ່ອມບໍ່ໄດ້ເພາະກາຣເສົ້າໂສກ ເພາະກາຣຄ່ຳຄວນ ພວກອະມິຕຊາບວ່າເຂົາເສົ້າໂສກ ເປັນທຸກຂ໌ ຍ່ອມດີໃຈ ກໍຄາວໃດ ບັນດິຕຜູ້ພິຈາຣະນາຮູ້ເນື້ອຄວາມ ຍ່ອມບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນອັນຕະລາຍທັງໝົດ ຄາວນັ້ນ ພວກອະມິຕເຫັນໜ້າອັນບໍ່ຜິດປົກກະຕິຂອງບັນດິຕນັ້ນ ຍິ້ມແຍ້ມຕາມເຄີຍ ຍ່ອມເປັນທຸກຂ໌. ບັນດິຕຍ່ອມໄດ້ປະໂຍຊນ໌ໃນທີ່ໃດໆ ດ້ວຍປະກາຣໃດໆ ເພາະກາຣສັນລະເສີນ ເພາະຄວາມຮູ້ ເພາະກາຣກ່າວຄຳສຸພາສິຕ ເພາະກາຣບຳເພັນທານ ຫລືເພາະປະເພນີຂອງຕົນ ກໍຍ່ອມບາກບັ່ນໃນທີ່ນັ້ນໆ ດ້ວຍປະກາຣນັ້ນໆ ຖ້າຊາບວ່າ ຄວາມຕ້ອງກາຣຢ່າງນີ້ອັນເຮົາ ຫລືຜູ້ອື່ນຍ່ອມບໍ່ໄດ້ ກໍບໍ່ຄວນເສົ້າໂສກ ຄວນຕັ້ງໃຈກະທຳກາຣງານເດັດຂາດວ່າ ບັດນີ້ເຮົາເຮັດຫຍັງຢູ່ ດັ່ງນີ້.

The Buddha's words Bhayasutta AN 3.62 https://suttacentral.net/an3.62 Photo by Daiga Ellaby on Unsplash “Bhikkhus, the uninstructed worldling speaks of these three perils that separate mother and son. What three? (1) “There comes a time when a great conflagration arises. When the great conflagration has arisen, it burns up villages, towns, and cities. When villages, towns, and cities are burning up, the mother does not find her son and the son does not find his mother. This is the first peril that separates mother and son of which the uninstructed worldling speaks. (2) “Again, there comes a time when a great rain cloud arises. When the great rain cloud has arisen, a great deluge takes place. When the great deluge takes place, villages, towns, and cities are swept away. When villages, towns, and cities are being swept away, the mother does not find her son and the son does not find his mother. This is the second peril that separates mother and son of which the uninstructed worldling speaks. (3) “Again, there comes a time of perilous turbulence in the wilderness, when the people of the countryside, mounted on their vehicles, flee on all sides. When there is perilous turbulence in the wilderness, and the people of the countryside, mounted on their vehicles, are fleeing on all sides, the mother does not find her son and the son does not find his mother. This is the third peril that separates mother and son of which the uninstructed worldling speaks. “These are the three perils that separate mother and son of which the uninstructed worldling speaks. “There are, bhikkhus, these three perils when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as perils that separate mother and son. What three? (1) “There comes a time when a great conflagration arises. When the great conflagration has arisen, it burns up villages, towns, and cities. When villages, towns, and cities are burning up, there is sometimes an occasion when the mother finds her son and the son finds his mother. This is the first peril when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as a peril that separates mother and son. (2) “Again, there comes a time when a great rain cloud arises. When the great rain cloud has arisen, a great deluge takes place. When the great deluge takes place, villages, towns, and cities are swept away. When villages, towns, and cities are being swept away, there is sometimes an occasion when the mother finds her son and the son finds his mother. This is the second peril when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as a peril that separates mother and son. (3) “Again, there comes a time of perilous turbulence in the wilderness, when the people of the countryside, mounted on their vehicles, flee on all sides. When there is perilous turbulence in the wilderness, and the people of the countryside, mounted on their vehicles, are fleeing on all sides, there is sometimes an occasion when the mother finds her son and the son finds his mother. This is the third peril when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as a peril that separates mother and son. “These are the three perils when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speak of as perils that separate mother and son. “There are, bhikkhus, these three perils that separate mother and son. What three? The peril of old age, the peril of illness, and the peril of death. (1) “When the son is growing old, the mother cannot fulfill her wish: ‘Let me grow old, but may my son not grow old!’ And when the mother is growing old, the son cannot fulfill his wish: ‘Let me grow old, but may my mother not grow old!’ (2) “When the son has fallen ill, the mother cannot fulfill her wish: ‘Let me fall ill, but may my son not fall ill!’ And when the mother has fallen ill, the son cannot fulfill his wish: ‘Let me fall ill, but may my mother not fall ill!’ (3) “When the son is dying, the mother cannot fulfill her wish: ‘Let me die, but may my son not die!’ And when the mother is dying, the son cannot fulfill his wish: ‘Let me die, but may my mother not die!’ “These are the three perils that separate mother and son. “There is a path, bhikkhus, there is a way that leads to the abandoning and overcoming of these three perils when mother and son reconnect and of these three perils that separate mother and son. And what is the path and way? It is just this noble eightfold path; that is, right view, right intention, right speech, right action, right livelihood, right effort, right mindfulness, and right concentration. This is the path and way that leads to the abandoning and overcoming of these three perils when mother and son reconnect and of these three perils that separate mother and son.”

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ສັຕຕະກະ-ອັຖກະ-ນະວະກະນິບາຕ ໒໓/໑໒໓-໑໒໕/໙໖ Photo by Francisco Gonzalez on Unsplash ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ໂລກະທັມ ໘ ປະກາຣນີ້ ຍ່ອມໝູນໄປຕາມໂລກ ແລະໂລກກໍໝູນໄປຕາມໂລກະທັມ ໘ ປະກາຣນີ້; ໘ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ຄື: ລາພ ຄວາມເສື່ອມລາພ ຍົສ ຄວາມເສື່ອມຍົສ ນິນທາ ສັນລະເສີນ ສຸຂ ທຸກຂ໌ ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ໂລກະທັມ ໘ ປະກາຣນີ້ແລ ຍ່ອມໝູນໄປຕາມໂລກ ແລະໂລກກໍໝູນໄປຕາມໂລກະທັມ ໘ປະກາຣນີ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ລາພກໍດີ, ຄວາມເສື່ອມລາພກໍດີ, ຍົສກໍດີ, ຄວາມເສື່ອມຍົສກໍດີ, ນິນທາກໍດີ ສັນລະເສີນກໍດີ, ສຸຂກໍດີ, ທຸກຂ໌ກໍດີ ຍ່ອມເກີດຂຶ້ນກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ແລະຍ່ອມເກີດຂຶ້ນກັບອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ອັນໃດເປັນຄວາມຜິດແປກແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ? ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ທັມຂອງພວກຂ້ານ້ອຍທັງຫລາຍມີພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເປັນມູລ ມີພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເປັນຜູ້ນຳ ມີພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເປັນທີ່ເພິ່ງອາສັຍ; ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂໍປະທານໂອກາສ ຂໍເນື້ອຄວາມແຫ່ງພາສິຕນີ້ຈົ່ງແຈ່ມແຈ້ງກັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຖີດ ພິກຂຸທັງຫລາຍໄດ້ສະດັບຕໍ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ຈັກຊົງຈຳໄວ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ຖ້າຢ່າງນັ້ນ ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍຈົ່ງຟັງ ຈົ່ງໃສ່ໃຈໃຫ້ດີ ເຮົາຈັກກ່າວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ລາພທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ຮູ້ຊັດຕາມຄວາມເປັນຈິງວ່າ ລາພນີ້ເກີດຂຶ້ນແລ້ວແກ່ເຮົາ ແຕ່ວ່າລາພນັ້ນເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ ເປັນທຸກຂ໌ ມີຄວາມປ່ຽນແປງເປັນທັມມະດາ, ຄວາມເສື່ອມລາພ... ຍົສ... ຄວາມເສື່ອມຍົສ... ນິນທາ... ສັນລະເສີນ... ສຸຂ... ທຸກຂ໌ທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ຮູ້ຊັດຕາມຄວາມເປັນຈິງວ່າ ທຸກຂ໌ນີ້ເກີດຂຶ້ນແລ້ວແກ່ເຮົາ ແຕ່ວ່າທຸກຂ໌ນັ້ນເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ ເປັນທຸກຂ໌ ມີຄວາມປ່ຽນແປງເປັນທັມມະດາ ລາພຈຶ່ງຄອບງຳຈິຕຂອງເຂົາໄດ້ ຄວາມເສື່ອມລາພ... ຍົສ... ຄວາມເສື່ອມຍົສ... ນິນທາ...ສັນລະເສີນ... ສຸຂ... ທຸກຂ໌ ຈຶ່ງຄອບງຳຈິຕຂອງເຂົາໄດ້ ເຂົາຍ່ອມຍິນດີໃນລາພທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ຍ່ອມຍິນຮ້າຍໃນຄວາມເສື່ອມລາພ; ຍ່ອມຍິນດີໃນຍົສທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມຍິນຮ້າຍໃນຄວາມເສື່ອມຍົສ; ຍ່ອມຍິນດີໃນສັນລະເສີນທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມຍິນຮ້າຍໃນນິນທາ; ຍ່ອມຍິນດີໃນສຸຂທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມຍິນຮ້າຍໃນທຸກຂ໌; ເຂົາປະກອບດ້ວຍຄວາມຍິນດີຍິນຮ້າຍຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ພົ້ນໄປຈາກຊາຕ ຊະຣາ ມະຣະນະ ໂສກະ ປະຣິເທວະ ທຸກຂ໌ ໂທມະນັສ ແລະອຸປາຍາສະ ເຮົາກ່າວວ່າ: ຍ່ອມບໍ່ພົ້ນໄປຈາກທຸກຂ໌ໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ລາພຍ່ອມເກີດຂຶ້ນກັບອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມຮູ້ຊັດຕາມຄວາມເປັນຈິງວ່າ ລາພເກີດຂຶ້ນແລ້ວແກ່ເຮົາ ກໍແຕ່ວ່າລາພນັ້ນບໍ່ທ່ຽງ ເປັນທຸກຂ໌ ມີຄວາມປ່ຽນແປງເປັນທັມມະດາ , ຄວາມເສື່ອມລາພ... ຍົສ... ຄວາມເສື່ອມຍົສ... ນິນທາ... ສັນລະເສີນ... ສຸຂ... ທຸກຂ໌ ຍ່ອມເກີດຂຶ້ນກັບອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ຍ່ອມຮູ້ຊັດຕາມຄວາມເປັນຈິງວ່າ ທຸກຂ໌ເກີດຂຶ້ນແລ້ວແກ່ເຮົາ ກໍແຕ່ວ່າ ທຸກຂ໌ນັ້ນບໍ່ທ່ຽງ ເປັນທຸກຂ໌ ມີຄວາມປ່ຽນແປງເປັນທັມມະດາ ລາພຈຶ່ງຄອບງໍາຈິຕຂອງເຂົາບໍ່ໄດ້, ຄວາມເສື່ອມລາພ... ຍົສ... ຄວາມເສື່ອມຍົສ... ນິນທາ... ສັນລະເສີນ... ສຸຂ... ທຸກຂ໌ຈຶ່ງຄອບງຳຈິຕຂອງເຂົາບໍ່ໄດ້ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ຍິນດີໃນລາພທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມບໍ່ຍິນຮ້າຍໃນຄວາມເສື່ອມລາພ; ຍ່ອມບໍ່ຍິນດີໃນຍົົສທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມບໍ່ຍິນຮ້າຍໃນຄວາມເສື່ອມຍົສ; ຍ່ອມບໍ່ຍິນດີໃນສັນລະເສີນທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມບໍ່ຍິນຮ້າຍໃນນິນທາ; ຍ່ອມບໍ່ຍິນດີໃນສຸຂທີ່ເກີດຂຶ້ນ ຍ່ອມບໍ່ຍິນຮ້າຍໃນທຸກຂ໌; ເຂົາລະຄວາມຍິນດີຍິນຮ້າຍໄດ້ເດັດຂາດແລ້ວຢ່າງນີ້ ຍ່ອມພົ້ນໄປຈາກຊາຕ ຊະຣາ ມະຣະນະ ໂສກະ ປະຣິເທວະ ທຸກຂ໌ ໂທມະນັສ ແລະອຸປາຍາສະ ເຮົາກ່າວວ່າ: ຍ່ອມພົ້ນໄປຈາກທຸກຂ໌ໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ນີ້ແລ ເປັນຄວາມຜິດແປກແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ.

The Buddha's words Paṭhamagelaññasutta SN 36.7 https://suttacentral.net/sn36.7 On one occasion the Blessed One was dwelling at Vesalī in the Great Wood in the Hall with the Peaked Roof. Then, in the evening, the Blessed One emerged from seclusion and went to the sick ward, where he sat down in the appointed seat and addressed the bhikkhus thus: “Bhikkhus, a bhikkhu should await his time mindful and clearly comprehending. This is our instruction to you. “And how, bhikkhus, is a bhikkhu mindful? Here, bhikkhus, a bhikkhu dwells contemplating the body in the body, ardent, clearly comprehending, mindful, having put away covetousness and displeasure in regard to the world. He dwells contemplating feelings in feelings … mind in mind … phenomena in phenomena, ardent, clearly comprehending, mindful, having put away covetousness and displeasure in regard to the world. It is in such a way that a bhikkhu is mindful. “And how, bhikkhus, does a bhikkhu exercise clear comprehension? Here, bhikkhus, a bhikkhu is one who acts with clear comprehension when going forward and returning; when looking ahead and looking aside; when drawing in and extending the limbs; when wearing his robes and carrying his outer robe and bowl; when eating, drinking, chewing his food, and tasting; when defecating and urinating; when walking, standing, sitting, falling asleep, waking up, speaking, and keeping silent. It is in such a way that a bhikkhu exercises clear comprehension. “A bhikkhu should await his time mindful and clearly comprehending. This is our instruction to you. “Bhikkhus, while a bhikkhu dwells thus, mindful and clearly comprehending, diligent, ardent, and resolute, if there arises in him a pleasant feeling, he understands thus: ‘There has arisen in me a pleasant feeling. Now that is dependent, not independent. Dependent on what? Dependent on this very body. But this body is impermanent, conditioned, dependently arisen. So when the pleasant feeling has arisen in dependence on a body that is impermanent, conditioned, dependently arisen, how could it be permanent?’ He dwells contemplating impermanence in the body and in pleasant feeling, he dwells contemplating vanishing, contemplating fading away, contemplating cessation, contemplating relinquishment. As he dwells thus, the underlying tendency to lust in regard to the body and in regard to pleasant feeling is abandoned by him. “Bhikkhus, while a bhikkhu dwells thus, mindful and clearly comprehending, diligent, ardent, and resolute, if there arises in him a painful feeling, he understands thus: ‘There has arisen in me a painful feeling. Now that is dependent, not independent. Dependent on what? Dependent on just this body. But this body is impermanent, conditioned, dependently arisen. So when the painful feeling has arisen in dependence on a body that is impermanent, conditioned, dependently arisen, how could it be permanent? ’ He dwells contemplating impermanence in the body and in painful feeling, he dwells contemplating vanishing, contemplating fading away, contemplating cessation, contemplating relinquishment. As he dwells thus, the underlying tendency to aversion in regard to the body and in regard to painful feeling is abandoned by him. “Bhikkhus, while a bhikkhu dwells thus, mindful and clearly comprehending, diligent, ardent, and resolute, if there arises in him a neither-painful-nor-pleasant feeling, he understands thus: ‘There has arisen in me a neither-painful-nor-pleasant feeling. Now that is dependent, not independent. Dependent on what? Dependent on just this body. But this body is impermanent, conditioned, dependently arisen. So when the neither-painful-nor-pleasant feeling has arisen in dependence on a body that is impermanent, conditioned, dependently arisen, how could it be permanent?’ He dwells contemplating impermanence in the body and in neither-painful-nor-pleasant feeling, he dwells contemplating vanishing, contemplating fading away, contemplating cessation, contemplating relinquishment. As he dwells thus, the underlying tendency to ignorance in regard to the body and in regard to neither-painful-nor-pleasant feeling is abandoned by him. “If he feels a pleasant feeling, he understands: ‘It is impermanent’; he understands: ‘It is not held to’; he understands: ‘It is not delighted in.’ If he feels a painful feeling, he understands: ‘It is impermanent’; he understands: ‘It is not held to’; he understands: ‘It is not delighted in.’ If he feels a neither-painful-nor-pleasant feeling, he understands: ‘It is impermanent’; he understands: ‘It is not held to’; he understands: ‘It is not delighted in.’ “If he feels a pleasant feeling, he feels it detached; if he feels a painful feeling, he feels it detached; if he feels a neither-painful-nor-pleasant feeling, he feels it detached. “When he feels a feeling terminating with the body, he understands: ‘I feel a feeling terminating with the body.’ When he feels a feeling terminating with life, he understands: ‘I feel a feeling terminating with life.’ He understands: ‘With the breakup of the body, following the exhaustion of life, all that is felt, not being delighted in, will become cool right here.’ “Just as, bhikkhus, an oil lamp burns in dependence on the oil and the wick, and with the exhaustion of the oil and the wick it is extinguished through lack of fuel, so too, bhikkhus, when a bhikkhu feels a feeling terminating with the body … terminating with life … He understands: ‘With the breakup of the body, following the exhaustion of life, all that is felt, not being delighted in, will become cool right here.’”

The Buddha's words ສັງຍຸຕຕະນິກາຍ ສລາຍະຕະນະວັຄ ໑໘/໒໒໒-໒໒໔/໓໖໙-໓໗໓ Photo by form PxHere ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມສເວີຍສຸຂະເວທະນາແດ່ ທຸກຂະເວທະນາແດ່ ອະທຸກຂະມະສຸຂະເວທະນາແດ່, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບແລ້ວ ກໍຍ່ອມສເວີຍສຸຂະເວທະນາແດ່ ທຸກຂະເວທະນາແດ່ ອະທຸກຂະມະສຸຂະເວທະນາແດ່. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ໃນຊົນ ໒ ຈຳພວກນັ້ນ ອັນໃດເປັນຄວາມພິເສສ ເປັນຄວາມແປກ ເປັນເຄື່ອງກະທຳໃຫ້ຕ່າງກັນລະຫວ່າງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ? ພິກຂຸເຫລົ່ານັ້ນກຣາບທູລວ່າ: ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ທັມຂອງພວກຂ້ານ້ອຍທັງຫລາຍມີພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເປັນມູລ ມີພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເປັນຜູ້ນຳ ມີພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເປັນທີ່ເພິ່ງອາສັຍ ຂໍປະທານໂອກາສ ຂໍເນື້ອຄວາມແຫ່ງພາສິຕນີ້ຈົ່ງແຈ່ມແຈ້ງກັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຖີດ ພິກຂຸທັງຫລາຍໄດ້ຟັງຕໍ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວຈັກຊົງຈຳໄວ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ຖ້າເຊັ່ນນັ້ນພວກເຈົ້າທັງຫລາຍຈົ່ງຟັງ ຈົ່ງໃສ່ໃຈໃຫ້ດີເຮົາຈະກ່າວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ອັນທຸກຂະເວທະນາຖືກຕ້ອງແລ້ວ ຍ່ອມເສົ້າໂສກ ຮ່ຳໄຮຣຳພັນ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ຍ່ອມເຖິງຄວາມງົມງາຍ ເຂົາຍ່ອມສເວີຍເວທະນາ ໒ ຢ່າງຄື ເວທະນາທາງກາຍແລະເວທະນາທາງໃຈ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຽບເໝືອນນາຍຂະມັງທະນູ ຍ່ອມຍິງບຸຣຸສດ້ວຍລູກສອນ ຍິງຊ້ຳບຸຣຸສນັ້ນດ້ວຍລູກສອນດອກທີ ໒ ອີກ ເມື່ອເປັນຢ່າງນີ້ ບຸຣຸສນັ້ນຍ່ອມສເວີຍເວທະນາເພາະລູກສອນ ໒ ລູກ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ອັນທຸກຂະເວທະນາຖືກຕ້ອງແລ້ວ ຍ່ອມເສົ້າໂສກ ຮ່ຳໄຮຣຳພັນ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ຍ່ອມເຖິງຄວາມງົມງາຍ ເຂົາຍ່ອມສເວີຍເວທະນາ ໒ ຢ່າງຄື ເວທະນາທາງກາຍແລະເວທະນາທາງໃຈ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງ ເຂົາເປັນຜູ້ມີຄວາມຂັດເຄືອງເພາະທຸກຂະເວທະນານັ້ນ ປະຕິຄານຸສັຍເພາະທຸກຂະເວທະນານັ້ນຍ່ອມນອນຕາມ ເຂົາຜູ້ຂັດຂັດເຄືອງເພາະທຸກຂະເວທະນາ ເຂົາເປັນຜູ້ອັນທຸກຂະເວທະນາຖືກຕ້ອງແລ້ວ ຍ່ອມເພີດເພີນກາມະສຸຂ ຂໍ້ນັ້ນເພາະເຫຕໃດ? ເພາະປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເຄື່ອງສະລັດອອກຈາກທຸກຂະເວທະນານອກຈາກກາມະສຸຂ ແລະເມື່ອເຂົາເພີດເພີນກາມະສຸຂຢູ່ ຣາຄານຸສັຍເພາະສຸຂະເວທະນານັ້ນຍ່ອມນອນເນື່ອງ ເຂົາບໍ່ຮູ້ເຫຕເກີດ ຄວາມດັບ ຄຸນ ໂທສ ແລະອຸບາຍເຄື່ອງສະລັດອອກແຫ່ງເວທະນາເຫລົ່ານັ້ນຕາມຄວາມເປັນຈິງ ເມື່ອເຂົາບໍ່ຮູ້ເຫຕເກີດ ຄວາມດັບ ຄຸນ ໂທສ ແລະອຸບາຍເຄື່ອງສະລັດອອກແຫ່ງເວທະນາເຫລົ່ານັ້ນຕາມຄວາມເປັນຈິງ ອະວິຊຊານຸສັຍຍ່ອມນອນເນື່ອງ ເຂົາຍ່ອມສເວີຍສຸຂະເວທະນາ ເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍກິເລສສເວີຍສຸຂະເວທນານັ້ນ, ຍ່ອມສເວີຍທຸກຂະເວທະນາ ເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍກິເລສສເວີຍທຸກຂະເວທນານັ້ນ, ແລະຍ່ອມສເວີຍອະທຸກຂະມະສຸຂະເວທະນາ ກໍເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍກິເລສສເວີຍອະທຸກຂະມະສຸຂະເວທະນານັ້ນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບນີ້ ເຮົາຮຽກວ່າ ເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍຊາຕ ຊະຣາ ມະຣະນະ ໂສກະ ປະຣິເທວະ ທຸກຂະໂທມະນັສ ແລະອຸປາຍາສະທັງຫລາຍ ເຮົາກ່າວວ່າ ເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍທຸກຂ໌. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສ່ວນອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບແລ້ວ ອັນທຸກຂະເວທະນາຖືກຕ້ອງແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮຣຳພັນ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ຍ່ອມບໍ່ເຖິງຄວາມງົມງາຍ ເຂົາຍ່ອມສເວີຍເວທະນາທາງກາຍຢ່າງດຽວ ບໍ່ໄດ້ສເວີຍເວທະນາທາງໃຈ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຽບເໝືອນນາຍຂະມັງທະນູ ຍ່ອມຍິງບຸຣຸສດ້ວຍລູກສອນ ຍິງຊ້ຳບຸຣຸສນັ້ນດ້ວຍລູກສອນດອກທີ ໒ ຜິດໄປ ເມື່ອເປັນຢ່າງນີ້ ບຸຣຸສນັ້ນຍ່ອມສເວີຍເວທະນາເພາະລູກສອນດອກດຽວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮຣຳພັນ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ຍ່ອມບໍ່ເຖິງຄວາມງົມງາຍ ເຂົາຍ່ອມສເວີຍເວທະນາທາງກາຍຢ່າງດຽວ ບໍ່ໄດ້ສເວີຍເວທະນາທາງໃຈ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ມີຄວາມຂັດເຄືອງເພາະທຸກຂະເວທະນານັ້ນ ປະຕິຄານຸສັຍເພາະທຸກຂະເວທະນານັ້ນຍ່ອມບໍ່ນອນຕາມເຂົາຜູ້ບໍ່ມີຄວາມຂັດຂັດເຄືອງເພາະທຸກຂະເວທະນາ ເຂົາເປັນຜູ້ອັນທຸກຂະເວທະນາຖືກຕ້ອງແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ເພີດເພີນກາມະສຸຂ ຂໍ້ນັ້ນເພາະເຫຕໃດ? ເພາະອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບນັ້ນ ຍ່ອມຮູ້ຊັດເຊິ່ງອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກຈາກທຸກຂະເວທະນາເວັ້ນຈາກກາມະສຸຂ ແລະເມື່ອເຂົາບໍ່ເພີດເພີນກາມະສຸຂ ຣາຄານຸສັຍເພາະສຸຂະເວທະນານັ້ນຍ່ອມບໍ່ນອນເນື່ອງ ເຂົາຍ່ອມຮູ້ຊັດເຊິ່ງເຫຕເກີດ ຄວາມດັບ ຄຸນ ໂທສ ແລະອຸບາຍເຄື່ອງສະລັດອອກແຫ່ງເວທະນາເຫລົ່ານັ້ນຕາມຄວາມເປັນຈິງ ເມື່ອເຂົາຮູ້ຊັດເຊິ່ງເຫຕເກີດ ຄວາມດັບ ຄຸນ ໂທສ ແລະອຸບາຍເຄື່ອງສະລັດອອກແຫ່ງເວທະນາເຫລົ່ານັ້ນຕາມຄວາມເປັນຈິງ ອະວິຊຊານຸສັຍຍ່ອມບໍ່ນອນເນື່ອງ ຖ້າເຂົາສເວີຍສຸຂະເວທະນາ ຍ່ອມເປັນຜູ້ປາສະຈາກກິເລສສເວີຍສຸຂະເວທນານັ້ນ, ຖ້າສເວີຍທຸກຂະເວທະນາ ຍ່ອມເປັນຜູ້ປາສະຈາກກິເລສສເວີຍທຸກຂະເວທນານັ້ນ, ຖ້າສເວີຍອະທຸກຂະມະສຸຂະເວທະນາ ຍ່ອມເປັນຜູ້ປາສະຈາກກິເລສສເວີຍອະທຸກຂະມະສຸຂະເວທະນານັ້ນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບນີ້ ເຮົາຮຽກວ່າ ເປັນຜູ້ປາສະຈາກດ້ວຍຊາຕ ຊະຣາ ມະຣະນະ ໂສກະ ປະຣິເທວະ ທຸກຂະໂທມະນັສ ແລະອຸປາຍາສະທັງຫລາຍ ເຮົາກ່າວວ່າ ເປັນຜູ້ປາສະຈາກທຸກຂ໌. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ນີ້ແລ ເປັນຄວາມພິເສສ ເປັນຄວາມແປກກັນ ເປັນເຄື່ອງກະທຳໃຫ້ຕ່າງກັນລະຫວ່າງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບກັບປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ມີປັນຍາ ທັງເປັນພະຫູສູຕ ຍ່ອມບໍ່ສເວີຍທັງສຸຂະເວທະນາ ທັງທຸກຂະເວທະນາ ນີ້ແລ ເປັນຄວາມແປກກັນລະຫວ່າງທີຣະຊົນຜູ້ສລາດກັບປຸຖຸຊົນ ທັມສ່ວນທີ່ໜ້າປາຖນາຍ່ອມບໍ່ຍ່ຳຍີຈິຕຂອງອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ຜູ້ມີທັມອັນຮູ້ແຈ້ງແລ້ວ ເປັນພະຫູສູຕ ເຫັນແຈ້ງໂລກນີ້ແລະໂລກໜ້າຢູ່ ທ່ານຍອ່ມບໍ່ເຖິງຄວາມຂັດເຄືອງເພາະອະນິຕຖາຣົມນ໌ ອີກຢ່າງໜຶ່ງ ເວທະນາເປັນອັນຕັ້ງຢູ່ບໍ່ໄດ້ ເພາະອະຣິຍະສາວົກນັ້ນບໍ່ຍິນດີແລະບໍ່ຍິນຮ້າຍ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຮູ້ທາງດຳເນີນອັນປາສະຈາກທຸລີແລະຫາຄວາມໂສກບໍ່ໄດ້ ຍ່ອມເປັນຜູ້ເຖິງຝັ່ງແຫ່ງພົພເພາະຮູ້ໂດຍຊອບ.