Search Results

The Buddha's words ສັງຍຸຕຕະນິກາຍ ມະຫາວາຣະວັຄ ພາສາໄທ ສະບັບຫລວງ ໑໙/໓໙໔/໑໕໙໙ Photo by Anna Jiménez Calaf on Unsplash ສມັຍໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄປະທັບຢູ່ໃນນິໂຄທາຣາມ ໃກ້ພຣະນະຄອຣກະບິລະພັສ ແຄວ້ນສັກກະ ຄັ້ງນັ້ນ ເຈົ້າສັກກະຍະພຣະນາມວ່າ ນັນທິຍະ ສະເດັຈເຂົ້າເຝົ້າພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຖິງທີ່ປະທັບ ຊົງຖວາຍບັງຄົມພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ປະທັບນັ່ງໃນທີ່ຄວນສ່ວນຂ້າງໜຶ່ງ ຄັນແລ້ວໄດ້ກຣາບທູລພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄວ່າ: ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ອະຣິຍະສາວົກໃດບໍ່ມີໂສຕາປັຕຕິຍັງຄະ ໔ ປະກາຣ ໂດຍປະກາຣທັງປວງ ໃນກາລທຸກເມື່ອ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຫລືໜໍທີ່ພຣະອົງຄ໌ຕຣັສຮຽກວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທ? ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສວ່າ: ນັນທິຍະ! ບຸຄຄົລ ໃດບໍ່ມີໂສຕາປັຕຕິຍັງຄະ ໔ ປະກາຣ ເຮົາຮຽກບຸຄຄົລນັ້ນວ່າ ເປັນຄົນພາຍນອກ ຕັ້ງຢູ່ໃນຝ່າຍປຸຖຸຊົນ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທ ແລະຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທໂດຍວິທີໃດ ທ່ານຈົ່ງຟັງວິທີນັ້ນ ຈົ່ງໃສ່ໃຈໃຫ້ດີ ເຮົາຈັກກ່າວ. ນັນທິຍະສັກກະຍະທູລຮັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສວ່າ: ນັນທິຍະ! ກໍອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທເປັນຢ່າງໃດ? ນັນທິຍະ! ອະຣິຍະສາວົກໃນທັມວິນັຍນີ້ ປະກອບດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະພຸທທະເຈົ້າວ່າ ເພາະເຫຕຢ່າງນີ້ໆ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄ ພຣະອົງຄ໌ນັ້ນ ເປັນພຣະອະຣະຫັນຕ໌, ຕຣັສຮູ້ເອງໂດຍຊອບ, ເຖິງພ້ອມດ້ວຍວິຊຊາແລະຈະຣະນະ, ສະເດັຈໄປດີແລ້ວ, ຊົງຮູ້ແຈ້ງໂລກ, ເປັນສາຣະຖີຝຶກບຸຣຸສທີ່ຄວນຝຶກບໍ່ມີຜູ້ອື່ນຍິ່ງກວ່າ, ເປັນສາສດາຂອງເທວະດາແລະມະນຸສທັງຫລາຍ, ເປັນຜູ້ເບີກບານແລ້ວ, ເປັນຜູ້ຈຳແນກທັມ ດັ່ງນີ້, ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນພໍໃຈແລ້ວດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະພຸທທະເຈົ້ານັ້ນ ບໍ່ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີປຣາໂມທ ເມື່ອບໍ່ມີປຣາໂມທ ກໍບໍ່ມີປີຕິ ເມື່ອບໍ່ມີປີຕິ ກໍບໍ່ມີປັສສັທທິ ເມື່ອບໍ່ມີປັສສັທທິ ຍ່ອມຢູ່ເປັນທຸກຂ໌ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມທຸກຂ໌ ຍ່ອມບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍບໍ່ປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະທັມວ່າ ພຣະທັມເປັນສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສໄວ້ດີແລ້ວ, ເປັນສິ່ງທີ່ຜູ້ສຶກສາແລະປະຕິບັດຍ່ອມເຫັນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ,​ ເປັນສິ່ງທີ່ປະຕິບັດໄດ້ແລະໃຫ້ຜົລໄດ້ບໍ່ຈໍາກັດກາລ, ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນກ່າວກັບຜູ້ອື່ນວ່າ ທ່ານຈົ່ງມາເບິ່ງເຖີດ, ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນນ້ອມເຂົ້າມາໃສ່ຕົວ, ເປັນສິ່ງທີ່ວິນຍູຊົນຍ່ອມຮູ້ໄດ້ສະເພາະຕົນ ດັ່ງນີ້, ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນພໍໃຈແລ້ວດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະທັມນັ້ນ ບໍ່ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີປຣາໂມທ ເມື່ອບໍ່ມີປຣາໂມທ ກໍບໍ່ມີປີຕິ ເມື່ອບໍ່ມີປີຕິ ກໍບໍ່ມີປັສສັທທິ ເມື່ອບໍ່ມີປັສສັທທິ ຍ່ອມຢູ່ເປັນທຸກຂ໌ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມທຸກຂ໌ ຍ່ອມບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍບໍ່ປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະສົງຄ໌ວ່າ ສົງຄ໌ສາວົກຂອງພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຈົ້າ ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕດີແລ້ວ, ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕຕົງແລ້ວ, ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕໃຫ້ຮູ້ທັມເຄື່ອງອອກຈາກທຸກຂ໌ແລ້ວ, ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕສົມຄວນແລ້ວ, ໄດ້ແກ່ບຸຄຄົລເຫລົ່ານີ້ຄື ຄູ່ແຫ່ງບຸຣຸສສີ່ຄູ່ ນັບຮຽງຕົວບຸຣຸສໄດ້ ໘ ບຸຣຸສ ນັ້ນແຫລະຄື ສົງຄ໌ສາວົກຂອງພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຈົ້າ, ເປັນສົງຄ໌ຄວນແກ່ສັກກາຣະທີ່ເຂົານຳມາບູຊາ, ເປັນສົງຄ໌ຄວນແກ່ສັກກາຣະທີ່ເຂົາຈັດໄວ້ຕ້ອນຮັບ, ເປັນສົງຄ໌ຄວນຮັບທັກຂິນາທານ, ເປັນສົງຄ໌ທີ່ບຸຄຄົລທົ່ວໄປຄວນທຳອັນຊະລີ, ເປັນສົງຄ໌ທີ່ເປັນນາບຸນຂອງໂລກ ບໍ່ມີນາບຸນອື່ນຍິ່ງກວ່າ ດັ່ງນີ້, ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນພໍໃຈແລ້ວດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະສົງຄ໌ນັ້ນ ບໍ່ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີປຣາໂມທ ເມື່ອບໍ່ມີປຣາໂມທ ກໍບໍ່ມີປີຕິ ເມື່ອບໍ່ມີປີຕິ ກໍບໍ່ມີປັສສັທທິ ເມື່ອບໍ່ມີປັສສັທທິ ຍ່ອມຢູ່ເປັນທຸກຂ໌ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມທຸກຂ໌ ຍ່ອມບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍບໍ່ປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍສີລທີ່ພຣະອະຣິຍະເຈົ້າໃຄ່ແລ້ວ ບໍ່ຂາດ ບໍ່ທະລຸ ບໍ່ດ່າງ ບໍ່ພ້ອຍ ເປັນອິສສະຣະ ວິນຍູຊົນສັນລະເສີນ ບໍ່ມີອັນໃດຄອບງຳ ເປັນໄປເພື່ອສະມາທິ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນພໍໃຈແລ້ວດ້ວຍສີລທີ່ພຣະອະຣິຍະເຈົ້າໃຄແລ້ວ ບໍ່ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີປຣາໂມທ ເມື່ອບໍ່ມີປຣາໂມທ ກໍບໍ່ມີປີຕິ ເມື່ອບໍ່ມີປີຕິ ກໍບໍ່ມີປັສສັທທິ ເມື່ອບໍ່ມີປັສສັທທິ ຍ່ອມຢູ່ເປັນທຸກຂ໌ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມທຸກຂ໌ ຍ່ອມບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕບໍ່ຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍບໍ່ປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທ. ນັນທິຍະ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ຢູ່ດ້ວຍຄວາມປະມາທເປັນຢ່າງນີ້ແລ. ນັນທິຍະ! ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທເປັນຢ່າງໃດ? ນັນທິຍະ! ອະຣິຍະສາວົກໃນທັມວິນັຍນີ້ ປະກອບດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະພຸທທະເຈົ້າວ່າ ເພາະເຫດຢ່າງນີ້ໆ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄ ພຣະອົງຄ໌ນັ້ນ ເປັນພຣະອະຣະຫັນຕ໌, ຕຣັສຮູ້ເອງໂດຍຊອບ, ເຖິງພ້ອມດ້ວຍວິຊຊາແລະຈະຣະນະ, ສະເດັຈໄປດີແລ້ວ, ຊົງຮູ້ແຈ້ງໂລກ, ເປັນສາຣະຖີຝຶກບຸຣຸສທີ່ຄວນຝຶກບໍ່ມີຜູ້ອື່ນຍິ່ງກວ່າ, ເປັນສາສດາຂອງເທວະດາແລະມະນຸສທັງຫລາຍ, ເປັນຜູ້ເບີກບານແລ້ວ, ເປັນຜູ້ຈຳແນກທັມ  ດັ່ງນີ້, ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນບໍ່ພໍໃຈດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະພຸທທະເຈົ້ານັ້ນ ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ບໍ່ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມເກີດປຣາໂມທ ເມື່ອເກີດປຣາໂມທ ຍ່ອມເກີດປີຕິ ເມື່ອໃຈມີປີຕິ ກາຍຍ່ອມສງົບ ຜູ້ມີກາຍສງົບ ຍ່ອມໄດ້ສະເຫວີຍສຸຂ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມສຸຂ ຍ່ອມຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະທັມວ່າ ພຣະທັມເປັນສິ່ງທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສໄວ້ດີແລ້ວ, ເປັນສິ່ງທີ່ຜູ້ສຶກສາແລະປະຕິບັດຍ່ອມເຫັນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ,​ ເປັນສິ່ງທີ່ປະຕິບັດໄດ້ແລະໃຫ້ຜົລໄດ້ບໍ່ຈໍາກັດກາລ, ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນກ່າວກັບຜູ້ອື່ນວ່າ ທ່ານຈົ່ງມາເບິ່ງເຖີດ, ເປັນສິ່ງທີ່ຄວນນ້ອມເຂົ້າມາໃສ່ຕົວ, ເປັນສິ່ງທີ່ວິນຍູຊົນຍ່ອມຮູ້ໄດ້ສະເພາະຕົນ ດັ່ງນີ້, ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນບໍ່ພໍໃຈດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະທັມນັ້ນ ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ບໍ່ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມເກີດປຣາໂມທ ເມື່ອເກີດປຣາໂມທ ຍ່ອມເກີດປີຕິ ເມື່ອໃຈມີປີຕິ ກາຍຍ່ອມສງົບ ຜູ້ມີກາຍສງົບ ຍ່ອມໄດ້ສະເຫວີຍສຸຂ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມສຸຂ ຍ່ອມຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະສົງຄ໌ວ່າ ສົງຄ໌ສາວົກຂອງພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຈົ້າ ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕດີແລ້ວ, ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕຕົງແລ້ວ, ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕໃຫ້ຮູ້ທັມເຄື່ອງອອກຈາກທຸກຂ໌ແລ້ວ, ເປັນຜູ້ປະຕິບັຕສົມຄວນແລ້ວ, ໄດ້ແກ່ບຸຄຄົລເຫລົ່ານີ້ຄື ຄູ່ແຫ່ງບຸຣຸສສີ່ຄູ່ ນັບຮຽງຕົວບຸຣຸສໄດ້ ໘ ບຸຣຸສ ນັ້ນແຫລະຄື ສົງຄ໌ສາວົກຂອງພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຈົ້າ, ເປັນສົງຄ໌ຄວນແກ່ສັກກາຣະທີ່ເຂົານຳມາບູຊາ, ເປັນສົງຄ໌ຄວນແກ່ສັກກາຣະທີ່ເຂົາຈັດໄວ້ຕ້ອນຮັບ, ເປັນສົງຄ໌ຄວນຮັບທັກຂິນາທານ, ເປັນສົງຄ໌ທີ່ບຸຄຄົລທົ່ວໄປຄວນທຳອັນຊະລີ, ເປັນສົງຄ໌ທີ່ເປັນນາບຸນຂອງໂລກ ບໍ່ມີນາບຸນອື່ນຍິ່ງກວ່າ ດັ່ງນີ້, ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນບໍ່ພໍໃຈດ້ວຍຄວາມເຫລື້ອມໃສອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນພຣະສົງຄ໌ ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ບໍ່ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມເກີດປຣາໂມທ ເມື່ອເກີດປຣາໂມທ ຍ່ອມເກີດປີຕິ ເມື່ອໃຈມີປີຕິ ກາຍຍ່ອມສງົບ ຜູ້ມີກາຍສງົບ ຍ່ອມໄດ້ສະເຫວີຍສຸຂ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມສຸຂ ຍ່ອມຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ປະກອບດ້ວຍສີລທີ່ພຣະອະຣິຍະເຈົ້າໃຄ່ແລ້ວ ບໍ່ຂາດ ບໍ່ທະລຸ ບໍ່ດ່າງ ບໍ່ພ້ອຍ ເປັນອິສສະຣະ ວິນຍູຊົນສັນລະເສີນ ບໍ່ມີອັນໃດຄອບງຳ ເປັນໄປເພື່ອສະມາທິ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນບໍ່ພໍໃຈດ້ວຍສີລທີ່ພຣະອະຣິຍະເຈົ້າໃຄແລ້ວ ພະຍາຍາມໃຫ້ຍິ່ງຂຶ້ນໄປ ເພື່ອຄວາມສງັດໃນກາງເວັນ ເພື່ອກາຣຫລີກເຣັ້ນໃນກາງຄືນ ເມື່ອອະຣິຍະສາວົກນັ້ນເປັນຜູ້ບໍ່ປະມາທຢູ່ຢ່າງນີ້ ຍ່ອມເກີດປຣາໂມທ ເມື່ອເກີດປຣາໂມທ ຍ່ອມເກີດປີຕິ ເມື່ອໃຈມີປີຕິ ກາຍຍ່ອມສງົບ ຜູ້ມີກາຍສງົບ ຍ່ອມໄດ້ສະເຫວີຍສຸຂ ຈິຕຂອງຜູ້ມີຄວາມສຸຂ ຍ່ອມຕັ້ງໝັ້ນ ເມື່ອຈິຕຕັ້ງໝັ້ນ ທັມທັງຫລາຍຍ່ອມປາກົຕ ເພາະທັມທັງຫລາຍປາກົຕ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມເຖິງຄວາມນັບວ່າ ຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທ. ນັນທິຍະ! ອະຣິຍະສາວົກເປັນຜູ້ຢູ່ດ້ວຍຄວາມບໍ່ປະມາທເປັນຢ່າງນີ້ແລ.

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ເອກ-ທຸກ-ຕິກະນິບາຕ ໒໐/໑໗໐-໑໗໓/໕໐໒ Photo by Daiga Ellaby on Unsplash ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພັຍ ໓ ຢ່າງເປັນຢ່າງໃດ? ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສມັຍທີ່ມີກາຣເກີດໄຟໃໝ້ໃຫຍ່ ເມື່ອເກີດໄຟໃໝ້ໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນແຕ່ບ້ານກໍຖືກໄຟເຜົາ ແມ່ນແຕ່ນິຄົມກໍຖືກໄຟເຜົາ ແມ່ນແຕ່ນະຄອຣກໍຖືກໄຟເຜົາ, ເມື່ອບ້ານກໍດີ ນິຄົມກໍດີ ນະຄອຣກໍດີຖືກໄຟເຜົາຢູ່ ໃນທີ່ນັ້ນໆ ແມ່ນແຕ່ມາຣດາກໍບໍ່ພົບບຸຕ ແມ່ນແຕ່ບຸຕກໍບໍ່ພົບມາຣດາ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວພັຍຂໍ້ທີ ໑ ນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສມັຍທີ່ມະຫາເມກຕັ້ງຂຶ້ນມີຢູ່ ເມື່ອມະຫາເມກຕັ້ງຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມເກີດຫ້ວງນ້ຳໃຫຍ່ ເມື່ອເກີດຫ້ວງນ້ຳໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນແຕ່ບ້ານກໍຖືກນ້ຳພັດໄປ ແມ່ນແຕ່ນິຄົມກໍຖືກນ້ຳພັດໄປ ແມ່ນແຕ່ນະຄອຣກໍຖືກນ້ຳພັດໄປ, ເມື່ອບ້ານກໍດີ ນິຄົມກໍດີ ນະຄອຣກໍດີຖືກນ້ຳພັດໄປ ໃນທີ່ນັ້ນໆ ແມ່ນແຕ່ມາຣດາກໍບໍ່ພົບບຸຕ ແມ່ນແຕ່ບຸຕກໍບໍ່ພົບມາຣດາ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວພັຍຂໍ້ທີ ໒ ນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສມັຍທີ່ມີພັຍຄືໂຈຣປ່າກຳເຣີບ ພວກຊາວຊົນບົທຕ່າງພາກັນຂຶ້ນຍານໜີໄປ ໃນທີ່ນັ້ນໆ ແມ່ນແຕ່ມາຣດາກໍບໍ່ພົບບຸຕ ແມ່ນແຕ່ບຸຕກໍບໍ່ພົບມາຣດາ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວພັຍຂໍ້ທີ ໓ ນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ແລວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ແຕ່ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍແທ້ໆ ໓ ຢ່າງນີ້ແລວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພັຍ ໓ ຢ່າງເປັນຢ່າງໃດ? ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສມັຍທີ່ມີກາຣເກີດໄຟໃໝ້ໃຫຍ່ ເມື່ອເກີດໄຟໃໝ້ໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນແຕ່ບ້ານກໍຖືກໄຟເຜົາ ແມ່ນແຕ່ນິຄົມກໍຖືກໄຟເຜົາ ແມ່ນແຕ່ນະຄອຣກໍຖືກໄຟເຜົາ, ເມື່ອບ້ານກໍດີ ນິຄົມກໍດີ ນະຄອຣກໍດີຖືກໄຟເຜົາຢູ່, ສມັຍທີ່ມາຣດາກໍພົບບຸຕ ແມ່ນແຕ່ບຸຕກໍພົບມາຣດາ ເປັນບາງຄັ້ງບາງແຫ່ງມີຢູ່ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍແທ້ໆ ຂໍ້ທີ ໑ ນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສມັຍທີ່ມະຫາເມກຕັ້ງຂຶ້ນມີຢູ່ ເມື່ອມະຫາເມກຕັ້ງຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມເກີດຫ້ວງນ້ຳໃຫຍ່ ເມື່ອເກີດຫ້ວງນ້ຳໃຫຍ່ແລ້ວ ແມ່ນແຕ່ບ້ານກໍຖືກນ້ຳພັດໄປ ແມ່ນແຕ່ນິຄົມກໍຖືກນ້ຳພັດໄປ ແມ່ນແຕ່ນະຄອຣກໍຖືກນ້ຳພັດໄປ, ເມື່ອບ້ານກໍດີ ນິຄົມກໍດີ ນະຄອຣກໍດີຖືກນ້ຳພັດໄປຢູ່, ສມັຍທີ່ມາຣດາກໍພົບບຸຕ ແມ່ນແຕ່ບຸຕກໍພົບມາຣດາ ເປັນບາງຄັ້ງບາງແຫ່ງມີຢູ່ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍແທ້ໆ ຂໍ້ທີ ໒ ນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສມັຍທີ່ມີພັຍຄືໂຈຣປ່າກຳເຣີບ ພວກຊາວຊົນບົທຕ່າງພາກັນຂຶ້ນຍານໜີໄປ, ສມັຍທີ່ມາຣດາກໍພົບບຸຕ ແມ່ນແຕ່ບຸຕກໍພົບມາຣດາ ເປັນບາງຄັ້ງບາງແຫ່ງມີຢູ່ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍແທ້ໆ ຂໍ້ທີ ໓ ນີ້ວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຍ່ອມກ່າວສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍແທ້ໆ ໓ ຢ່າງນີ້ແລວ່າ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ, ໓ ຢ່າງນັ້ນເປັນຢ່າງໃດ? ຄື: ພັຍຄືຄວາມແກ່, ພັຍຄືຄວາມເຈັບໄຂ້, ພັຍຄືຄວາມຕາຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ເມື່ອບຸຕແກ່ ມາຣດາຍ່ອມບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຫວັງດັ່ງນີ້ວ່າ ເຮົາຈົ່ງແກ່ ບຸຕຂອງເຮົາຢ່າໄດ້ແກ່ເລີຍ ຫລືວ່າ ເມື່ອມາຣດາແກ່ ບຸຕຍ່ອມບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຫວັງດັ່ງນີ້ວ່າ ເຮົາຈົ່ງແກ່ ມາຣດາຂອງເຮົາຢ່າໄດ້ແກ່ເລີຍ. ເມື່ອບຸຕເຈັບໄຂ້ ມາຣດາຍ່ອມບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຫວັງດັ່ງນີ້ວ່າ ເຮົາຈົ່ງເຈັບໄຂ້ ບຸຕຂອງເຮົາຢ່າໄດ້ເຈັບໄຂ້ເລີຍ ຫລືວ່າ ເມື່ອມາຣດາເຈັບໄຂ້ ບຸຕຍ່ອມບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຫວັງດັ່ງນີ້ວ່າ ເຮົາຈົ່ງເຈັບໄຂ້ ມາຣດາຂອງເຮົາຢ່າໄດ້ເຈັບໄຂ້ເລີຍ. ເມື່ອບຸຕກຳລັງຈະຕາຍ ມາຣດາຍ່ອມບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຫວັງດັ່ງນີ້ວ່າ ເຮົາຈົ່ງຕາຍ ບຸຕຂອງເຮົາຢ່າໄດ້ຕາຍເລີຍ ຫລືວ່າ ເມື່ອມາຣດາກຳລັງຈະຕາຍ ບຸຕຍ່ອມບໍ່ໄດ້ຕາມໃຈຫວັງດັ່ງນີ້ວ່າ ເຮົາຈົ່ງຕາຍ ມາຣດາຂອງເຮົາຢ່າໄດ້ຕາຍເລີຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ແລ ເປັນອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ມັຄຄາປະຕິປະທາເຊິ່ງເປັນໄປເພື່ອລະ ເພື່ອກ້າວລ່ວງສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ ແລະອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ ມີຢູ່. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ກໍມັຄຄາປະຕິປະທາເຊິ່ງເປັນໄປເພື່ອລະ ເພື່ອກ້າວລ່ວງສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ ແລະອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ ໓ ຢ່າງນີ້ເປັນຢ່າງໃດ? ຄື: ອະຣິຍະມັຄອັນປະກອບດ້ວຍອົງຄ໌ ໘ ນີ້ແລ ກ່າວຄື ສັມມາທິຕຖິ ສັມມາສັງກັປປະ ສັມມາວາຈາ ສັມມາກັມມັນຕະ ສັມມາອາຊີວະ ສັມມາວາຍາມະ ສັມມາສະຕິ ສັມມາສະມາທິ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ມັຄຄາປະຕິປະທາເຊິ່ງເປັນໄປເພື່ອລະ ເພື່ອກ້າວລ່ວງສະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ ໓ ຢ່າງ ແລະອະມາຕາປຸຕຕິກະພັຍ ໓ ຢ່າງ ເປັນຢ່າງນີ້ແລ.

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕຣະນິກາຍ ສັຕຕະກະ-ອັຕຖະກະ-ນະວະກະນິບາຕ ໒໓/໒໔໒-໒໔໓/໑໖໓ Photo by Josh Williams on Unsplash ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ວິໂມກຂ໌ ໘ ປະກາຣນີ້, ໘ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ຜູ້ມີຣູປ ຍ່ອມເຫັນຣູປທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໑ ບຸຄຄົລມີອະຣູປສັນຍາໃນພາຍໃນ ຍ່ອມເຫັນຣູປທັງຫລາຍໃນພາຍນອກ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໒ ບຸຄຄົລທີ່ນ້ອມໃຈໄປວ່າ ງາມ (ສຸພັນເຕວະ ອະທິມຸຕໂຕ ໂຫຕິ) ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໓ ເພາະລ່ວງຣູປສັນຍາໂດຍປະກາຣທັງປວງ ເພາະດັບປະຕິຄະສັນຍາ ເພາະບໍ່ໃສ່ໃຈໃນນານັຕຕະສັນຍາ ຍ່ອມບັນລຸອາກາສານັນຈາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ອາກາສບໍ່ມີທີ່ສຸດ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໔ ເພາະລ່ວງອາກາສານັນຈາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ຍ່ອມບັນລຸວິນຍານັນຈາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ວິນຍານບໍ່ມີທີ່ສຸດ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໕ ເພາະລ່ວງວິນຍານັນຈາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ຍ່ອມບັນລຸອາກິນຈັນຍາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ບໍ່ມີອັນໃດໆ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໖ ເພາະລ່ວງອາກິນຈັນຍາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ຍ່ອມບັນລຸເນວະສັນຍານາສັນຍາຍະຕະນະ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໗ ເພາະລ່ວງເນວະສັນຍານາສັນຍາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ຍ່ອມບັນລຸສັນຍາເວທະຍິຕະນິໂຣທ ນີ້ເປັນວິໂມກຂ໌ປະກາຣທີ ໘ ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ວິໂມກຂ໌ ໘ ປະກາຣນີ້ແລ.

The Buddha's words ມັຊຊິມະນິກາຍ ມັຊຊິມະປັນນາສ ໑໓/໑໒໓-໑໒໘/໑໕໓-໑໕໙ ສມັຍໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄປະທັບຢູ່ທີ່ພຣະວິຫາຣເຊຕະວັນ ອາຣາມຂອງທ່ານອະນາຖະບິນດິກະເສດຖີ ເຂຕພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີ ໃນທີ່ນັ້ນແລ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສຮຽກພິກຂຸທັງຫລາຍວ່າ ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພິກຂຸເຫລົ່ານັ້ນທູລຮັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສວ່າ: ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍຍັງຈຳໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ເຮົາສະແດງແລ້ວໄດ້ຫລືບໍ່? ເມື່ອພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສຢ່າງນີ້ແລ້ວ ທ່ານພຣະມາລຸງກະຍະບຸຕໄດ້ກຣາບທູລວ່າ ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳໄດ້ເຊິ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຊົງສະແດງແລ້ວ. ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ກໍເຈົ້າຈຳໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ເຮົາສະແດງແລ້ວວ່າຢ່າງໃດ? ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳໄດ້ເຊິ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ຄື ສັກກາຍະທິຕຖິ, ວິຈິກິຈສາ, ສີລັພພະຕະປຣາມາສ, ກາມະສັນທະ, ພະຍາບາທ, ທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຊົງສະແດງແລ້ວ ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ຂ້ານ້ອຍຍັງຈຳໄດ້ເຊິ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຊົງສະແດງແລ້ວຢ່າງນີ້ແລ. ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ກໍເຈົ້າຈຳໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ເຫລົ່ານີ້ ທີ່ເຮົາສະແດງແລ້ວຢ່າງນີ້ແກ່ໃຜໜໍ? ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ພວກປະຣິພາຊົກອັນຍະເດຍຣະຖີຍ໌ຈັກໂຕ້ຖຽງ ດ້ວຍຄຳໂຕ້ຖຽງອັນປຽບດ້ວຍເດັກນີ້ໄດ້ບໍ່ແມ່ນຫລືວ່າ ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ສັກກາຍະດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍສັກກາຍະທິຕຖິຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນສັກກາຍະທິຕຖິອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ທັມທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍຄວາມສົງໃສໃນທັມທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນວິຈິກິຈສາອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ສີລທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ສີລັພພະຕະປຣາມາສໃນສີລທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນສີລັພພະຕະປຣາມາສອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ກາມທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍກາມະສັນທະໃນກາມທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນກາມະຣາຄະອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ແມ່ນແຕ່ຄວາມຄິດວ່າ ສັຕທັງຫລາຍດັ່ງນີ້ ຍ່ອມບໍ່ມີແກ່ເດັກກຸມາຣອ່ອນທີ່ຍັງນອນຫງາຍຢູ່ ກໍພະຍາບາທໃນສັຕທັງຫລາຍຈັກເກີດຂຶ້ນແກ່ເດັກນັ້ນໄດ້ຢ່າງໃດ ສ່ວນພະຍາບາທອັນເປັນອະນຸສັຍເທົ່ານັ້ນ ຍ່ອມນອນຕາມແກ່ເດັກນັ້ນ. ມາລຸງກະຍະບຸຕ! ພວກປະຣິພາຊົກອັນຍະເດຍຣະຖີຍ໌ຈັກໂຕ້ຖຽງ ດ້ວຍຄຳໂຕ້ຖຽງອັນປຽບດ້ວຍເດັກນີ້ໄດ້ບໍ່ແມ່ນຫລື? ເມື່ອພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສຢ່າງນີ້ແລ້ວ ທ່ານພຣະອານົນທ໌ໄດ້ກຣາບທູລພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄວ່າ ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ ເວລານີ້ເປັນກາລສົມຄວນ. ຂ້າແຕ່ພຣະສຸຄົຕ ເວລານີ້ເປັນກາລສົມຄວນທີ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຄວນຊົງສະແດງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ພິກຂຸທັງຫລາຍໄດ້ຟັງຕໍ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ຈັກຊົງຈຳໄວ້. ອານົນທ໌! ຖ້າຢ່າງນັ້ນ ເຈົ້າຈົ່ງຟັງ ຈົ່ງມະນະສິກາຣໃຫ້ດີ ເຮົາຈັກກ່າວ. ທ່ານພຣະອານົນທ໌ທູລຮັບພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄແລ້ວ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສວ່າ: ອານົນທ໌! ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບໃນໂລກນີ້ ບໍ່ໄດ້ເຫັນພຣະອະຣິຍະ ບໍ່ສລາດໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ ບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ, ບໍ່ໄດ້ເຫັນສັປບຸຣຸສ ບໍ່ສລາດໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ມີຈິຕອັນສັກກາຍະທິຕຖິກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນສັກກາຍະທິຕຖິຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອສັກກາຍະທິຕຖິເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສັກກາຍະທິຕຖິກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນວິຈິກິຈສາກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນວິຈິກິຈສາຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອວິຈິກິຈສາເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ວິຈິກິຈສາກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອສີລັພພະຕະປຣາມາສເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສີລັພພະຕະປຣາມາສກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນກາມຣາຄະກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນກາມຣາຄະຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອກາມຣາຄະເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ກາມຣາຄະກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ປຸຖຸຊົນນັ້ນ ມີຈິຕອັນພະຍາບາທກຸ້ມຣຸມແລ້ວ ອັນພະຍາບາທຄອບງຳແລ້ວ ແລະເມື່ອພະຍາບາທເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມບໍ່ຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ພະຍາບາທກໍເປັນຂອງມີກຳລັງ ອັນປຸຖຸຊົນບັນເທົາບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ຊື່ວ່າເປັນໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌. ອານົນທ໌! ສ່ວນອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບແລ້ວ ໄດ້ເຫັນພຣະອະຣິຍະ ສລາດໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງພຣະອະຣິຍະ, ໄດ້ເຫັນສັປບຸຣຸສ ສລາດໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳໃນທັມຂອງສັປບຸຣຸສ ມີຈິຕອັນສັກກາຍະທິຕຖິກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນສັກກາຍະທິຕຖິຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອສັກກາຍະທິຕຖິເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສັກກາຍະທິຕຖິພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນວິຈິກິຈສາກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນວິຈິກິຈສາຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອວິຈິກິຈສາເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ວິຈິກິຈສາພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນສີລັພພະຕະປຣາມາສຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອສີລັພພະຕະປຣາມາສເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ສີລັພພະຕະປຣາມາສພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນກາມຣາຄະກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນກາມຣາຄະຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອກາມຣາຄະເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ກາມຣາຄະພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນ ມີຈິຕອັນພະຍາບາທກຸ້ມຣຸມບໍ່ໄດ້ ອັນພະຍາບາທຄອບງຳບໍ່ໄດ້ ແລະເມື່ອພະຍາບາທເກີດຂຶ້ນແລ້ວ ຍ່ອມຮູ້ອຸບາຍເປັນເຄື່ອງສະລັດອອກເສຍໄດ້ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ພະຍາບາທພ້ອມທັງອະນຸສັຍ ອັນອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມລະໄດ້. ອານົນທ໌! ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລຈັກບໍ່ອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ບໍ່ເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້. ອານົນທ໌ ປຽບເໝືອນຂໍ້ທີ່ວ່າ ບໍ່ຖາກເປືອກ ບໍ່ຖາກມອກຂອງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ທີ່ຢຶນຕົ້ນມີແກ່ນ ແລ້ວຈັກຖາກແກ່ນນັ້ນ ບໍ່ເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນໃດ, ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລຈັກບໍ່ອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ບໍ່ເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນນັ້ນ. ອານົນທ໌! ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ຍ່ອມເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້. ອານົນທ໌ ປຽບເໝືອນຂໍ້ທີ່ວ່າ ຖາກເປືອກ ຖາກມອກຂອງຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ທີ່ຢຶນຕົ້ນມີແກ່ນ ແລ້ວຈັກຖາກແກ່ນນັ້ນ ຍ່ອມເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນໃດ, ຂໍ້ທີ່ວ່າ ບຸຄຄົລອາສັຍມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ແລ້ວຈັກຮູ້ ຈັກເຫັນ ແລະຈັກລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ໄດ້ນັ້ນ ຍ່ອມເປັນຖານະທີ່ມີໄດ້ ສັນນັ້ນ. ອານົນທ໌! ປຽບເໝືອນແມ່ນ້ຳຄົງຄານ້ຳເຕັມປ່ຽມສະເໝີຂອບຝັ່ງ ກາກົ້ມລົງດື່ມໄດ້ ຄັ້ງນັ້ນ ບຸຣຸສຜູ້ມີກຳລັງໜ້ອຍ ຍ່ອມມາດ້ວຍຄວາມຫວັງວ່າ ເຮົາຈັກລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ດັ່ງນີ້ ເຂົາຈະບໍ່ສາມາດລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ສັນໃດ, ເມື່ອທັມອັນຜູ້ສະແດງໆຢູ່ແກ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ເພື່ອຄວາມດັບສັກກາຍະ ຈິຕຂອງຜູ້ນັ້ນບໍ່ແລ່ນໄປ ບໍ່ເຫລື້ອມໃສ ບໍ່ຕັ້ງຢູ່ ບໍ່ນ້ອມໄປ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ບຸຣຸສມີກຳລັງໜ້ອຍສັນໃດ ຄວນເຫັນບຸຄຄົລນັ້ນ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ອານົນທ໌! ປຽບເໝືອນແມ່ນ້ຳຄົງຄານ້ຳເຕັມປ່ຽມສະເໝີຂອບຝັ່ງ ກາກົ້ມລົງດື່ມໄດ້ ຄັ້ງນັ້ນ ບຸຣຸສຜູ້ມີກຳລັງ ຍ່ອມມາດ້ວຍຄວາມຫວັງວ່າ ເຮົາຈັກລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ດັ່ງນີ້ ເຂົາຍ່ອມສາມາດລອຍຕັດຂວາງກະແສນ້ຳແຫ່ງແມ່ນ້ຳຄົງຄານີ້ໄປໃຫ້ເຖິງຝັ່ງໂດຍສວັສດີໄດ້ ສັນໃດ, ເມື່ອທັມອັນຜູ້ສະແດງໆຢູ່ແກ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ເພື່ອຄວາມດັບສັກກາຍະ ຈິຕຂອງຜູ້ນັ້ນຍ່ອມແລ່ນໄປ ຍ່ອມເຫລື້ອມໃສ ຍ່ອມຕັ້ງຢູ່ ຍ່ອມນ້ອມໄປ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ບຸຣຸສຜູ້ມີກຳລັງສັນໃດ ຄວນເຫັນບຸຄຄົລນັ້ນ ສັນນັ້ນເໝືອນກັນ. ມັຄຄະປະຕິປະທາທີ່ເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ອານົນທ໌! ພິກຂຸໃນທັມວິນັຍນີ້ ສງັດຈາກກາມທັງຫລາຍ ສງັດຈາກອະກຸສົລທັມທັງຫລາຍ ເພາະອຸປະທິວິເວກ (ອຸປະທິວິເວກາ) ເພາະລະອະກຸສົລທັມໄດ້ (ອະກຸສະລານັງ ທັມມານັງ ປະຫານາ) ເພາະຣະງັບຄວາມຄ້ານກາຍໄດ້ໂດຍປະກາຣທັງປວງ (ສັພພະໂສ ກາຍະທຸຕຖຸລລານັງ ປະຕິປປັສສັທທິຍາ) ບັນລຸປະຖົມຊານ ມີວິຕົກ ວິຈາຣ ມີປີຕິແລະສຸຂອັນເກີດແຕ່ວິເວກຢູ່ ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ຣູປ ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນປະຖົມຊານນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ (ອະນິຈຈະໂຕ) , ເປັນທຸກຂ໌ (ທຸກຂະໂຕ) , ເປັນດັ່ງໂຣຄ (ໂຣຄະໂຕ) , ເປັນດັ່ງຫົວຝີ (ຄັນດະໂຕ) , ເປັນດັ່ງລູກສອນ (ສັລລະໂຕ) , ເປັນຄວາມລຳບາກ (ອະຄະໂຕ ), ເປັນຂອງອາພາທ (ອາພາທະໂຕ) , ເປັນອື່ນ (ປະຣະໂຕ) , ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ (ປະໂລກະໂຕ) , ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ (ສຸນຍະໂຕ) , ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ (ອະນັຕຕະໂຕ) . ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄື ທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ (ທັມມະຣາເຄນະຕາຍະ) , ຄວາມເພີນ (ທັມມະນັນທິຍາ) ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ (ມັຄໂຄ) ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະວິຕົກວິຈາຣສງົບຣະງັບໄປ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸທຸຕິຍະຊານ ມີຄວາມຜ່ອງໃສແຫ່ງຈິຕໃນພາຍໃນ ເປັນທັມອັນເອກຜຸດຂຶ້ນ ບໍ່ມີວິຕົກ ບໍ່ມີວິຈາຣ ມີແຕ່ປີຕິແລະສຸຂອັນເກີດແຕ່ສະມາທິຢູ່ ໆລໆ ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະປີຕິສິ້ນໄປ ພິກຂຸເປັນຜູ້ມີອຸເປກຂາ ມີສະຕິສັມປະຊັນຍະ ສເວີຍສຸຂດ້ວຍກາຍ ຍ່ອມບັນລຸຕະຕິຍະຊານ ທີ່ພຣະອະຣິຍະເຈົ້າທັງຫລາຍສັນລະເສີນຜູ້ໄດ້ບັນລຸວ່າ ເປັນຜູ້ມີອຸເປກຂາ ມີສະຕິຢູ່ເປັນສຸຂ ໆລໆ ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະລະສຸຂແລະທຸກຂ໌ເສຍໄດ້ ແລະເພາະຄວາມດັບຫາຍໄປແຫ່ງໂສມະນັສແລະໂທມະນັສໃນກາລກ່ອນ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸຈະຕຸຕຖະຊານ ອັນບໍ່ມີທຸກຂ໌ບໍ່ມີສຸຂ ມີແຕ່ອຸເປກຂາເປັນເຫຕໃຫ້ສະຕິບໍຣິສຸທຢູ່. ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ຣູປ ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນຈະຕຸຕຖະຊານນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ, ເປັນທຸກຂ໌, ເປັນດັ່ງໂຣຄ, ເປັນດັ່ງຫົວຝີ, ເປັນດັ່ງລູກສອນ, ເປັນຄວາມລຳບາກ, ເປັນຂອງອາພາທ, ເປັນອື່ນ, ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ, ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ, ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ. ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄື ທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ, ຄວາມເພີນ ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ອານົນທ໌! ເພາະລ່ວງຣູປສັນຍາໂດຍປະກາຣທັງປວງ ເພາະດັບປະຕິຄະສັນຍາ ເພາະບໍ່ໃສ່ໃຈໃນນານັຕຕະສັນຍາ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸອາກາສານັນຈາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ອາກາສບໍ່ມີທີ່ສຸດ. ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນທັມນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ, ເປັນທຸກຂ໌, ເປັນດັ່ງໂຣຄ, ເປັນດັ່ງຫົວຝີ, ເປັນດັ່ງລູກສອນ, ເປັນຄວາມລຳບາກ, ເປັນຂອງອາພາທ, ເປັນອື່ນ, ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ, ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ, ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ. ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄືທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ, ຄວາມເພີນ ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະລ່ວງອາກາສານັນຈາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸວິນຍານັນຈາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ວິນຍານບໍ່ມີທີ່ສຸດ ໆລໆ ອານົນທ໌! ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ເພາະລ່ວງວິນຍານັນຈາຍະຕະນະໂດຍປະກາຣທັງປວງ ພິກຂຸຍ່ອມບັນລຸອາກິນຈັນຍາຍະຕະນະ ໂດຍມະນະສິກາຣວ່າ ບໍ່ມີອັນໃດໆ ເຂົາພິຈາຣະນາເຫັນທັມທັງຫລາຍຄື ເວທະນາ ສັນຍາ ສັງຂາຣທັງຫລາຍ ວິນຍານ ທີ່ມີຢູ່ໃນທັມນັ້ນໂດຍຄວາມເປັນຂອງບໍ່ທ່ຽງ, ເປັນທຸກຂ໌, ເປັນດັ່ງໂຣຄ, ເປັນດັ່ງຫົວຝີ, ເປັນດັ່ງລູກສອນ, ເປັນຄວາມລຳບາກ, ເປັນຂອງອາພາທ, ເປັນອື່ນ, ເປັນຂອງຊຸດໂຊມ, ເປັນຂອງວ່າງເປົ່າ, ເປັນຂອງບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນ. ເຂົາຍ່ອມເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນ ຄັນເຂົາເປື້ອງຈິຕອອກຈາກທັມເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວ ຍ່ອມນ້ອມຈິຕໄປໃນອະມະຕະທາຕວ່າ ທັມມະຊາຕນັ້ນສງົບ ທັມມະຊາຕນັ້ນປະນີຕ ຄືທັມເປັນທີ່ສງົບແຫ່ງສັງຂາຣທັງປວງ ເປັນທີ່ສະລະຄືນເຊິ່ງອຸປະທິທັງປວງ ເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງຕັນຫາ ເປັນຄວາມຄາຍກຳນັດ ເປັນຄວາມດັບ ເປັນນິພພານ ດັ່ງນີ້. ເຂົາຕັ້ງຢູ່ໃນວິປັສສະນານັ້ນ ຍ່ອມບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຖ້າຍັງບໍ່ບັນລຸທັມອັນເປັນທີ່ສິ້ນໄປແຫ່ງອາສະວະທັງຫລາຍ ຍ່ອມເປັນໂອປປາຕິກະ ຈັກປະຣິນິພພານໃນພົພນັ້ນ ມີກາຣບໍ່ກັບມາຈາກໂລກນັ້ນເປັນທັມມະດາ ເພາະຄວາມຍິນດີ, ຄວາມເພີນ ໃນທັມນັ້ນ ແລະເພາະຄວາມສິ້ນໄປແຫ່ງໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ປະກາຣ. ອານົນທ໌ ມັຄຄ໌ນີ້ແລ ປະຕິປະທານີ້ແລ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕. ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ຖ້າມັຄຄ໌ນີ້ ປະຕິປະທານີ້ ຍ່ອມເປັນໄປເພື່ອລະໂອຣັມພາຄິຍະສັງໂຍຊນ໌ ໕ ເມື່ອເປັນຢ່າງນັ້ນ ເພາະເຫຕໃດ ພິກຂຸບາງພວກໃນພຣະສາສນານີ້ຈຶ່ງເປັນເຈໂຕວິມຸຕ ບາງພວກເປັນປັນຍາວິມຸຕໜໍ? ອານົນທ໌! ໃນເຣື່ອງນີ້ ເຮົາກ່າວຄວາມຕ່າງກັນແຫ່ງອິນທຣີຍ໌ຂອງພິກຂຸເຫລົ່ານັ້ນ. ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄໄດ້ຕຣັສພຣະພາສິຕນີ້ແລ້ວ ທ່ານພຣະອານົນທ໌ມີໃຈຊື່ນຊົມຍິນດີພຣະພາສິຕຂອງພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄ ດັ່ງນີ້ແລ.

The Buddha's words Mahāmālukyasutta MN 64 https://suttacentral.net/mn64 THUS HAVE I HEARD. On one occasion the Blessed One was living at Sāvatthī in Jeta’s Grove, Anāthapiṇḍika’s Park. There he addressed the bhikkhus thus: “Bhikkhus.”—“Venerable sir,” they replied. The Blessed One said this: “Bhikkhus, do you remember the five lower fetters as taught by me?” When this was said, the venerable Mālunkyāputta replied: “Venerable sir, I remember the five lower fetters as taught by the Blessed One.” “But, Mālunkyāputta, in what way do you remember the five lower fetters as taught by me?” “Venerable sir, I remember identity view as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember doubt as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember adherence to rules and observances as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember sensual desire as a lower fetter taught by the Blessed One. I remember ill will as a lower fetter taught by the Blessed One. It is in this way, venerable sir, that I remember the five lower fetters as taught by the Blessed One.” “Mālunkyāputta, to whom do you remember my having taught these five lower fetters in that way? Would not the wanderers of other sects confute you with the simile of the infant? For a young tender infant lying prone does not even have the notion ‘identity,’ so how could identity view arise in him? Yet the underlying tendency to identity view lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘teachings,’ so how could doubt about the teachings arise in him? Yet the underlying tendency to doubt lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘rules,’ so how could adherence to rules and observances arise in him? Yet the underlying tendency to adhere to rules and observances lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘sensual pleasures,’ so how could sensual desire arise in him? Yet the underlying tendency to sensual lust lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘beings,’ so how could ill will towards beings arise in him? Yet the underlying tendency to ill will lies within him. Would not the wanderers of other sects confute you with this simile of the infant?” Thereupon, the venerable Ānanda said: “It is the time, Blessed One, it is the time, Sublime One, for the Blessed One to teach the five lower fetters. Having heard it from the Blessed One, the bhikkhus will remember it.” “Then listen, Ānanda, and attend closely to what I shall say.” “Yes, venerable sir,” the venerable Ānanda replied. The Blessed One said this: “Here, Ānanda, an untaught ordinary person who has no regard for noble ones and is unskilled and undisciplined in their Dhamma, who has no regard for true men and is unskilled and undisciplined in their Dhamma, abides with a mind obsessed and enslaved by identity view, and he does not understand as it actually is the escape from the arisen identity view; and when that identity view has become habitual and is uneradicated in him, it is a lower fetter. He abides with a mind obsessed and enslaved by doubt…by adherence to rules and observances …by sensual lust …by ill will, and he does not understand as it actually is the escape from arisen ill will; and when that ill will has become habitual and is uneradicated in him, it is a lower fetter. “A well-taught noble disciple who has regard for noble ones and is skilled and disciplined in their Dhamma, who has regard for true men and is skilled and disciplined in their Dhamma, does not abide with a mind obsessed and enslaved by identity view; he understands as it actually is the escape from the arisen identity view, and identity view together with the underlying tendency to it is abandoned in him. He does not abide with a mind obsessed and enslaved by doubt…by adherence to rules and observances…by sensual lust…by ill will; he understands as it actually is the escape from the arisen ill will, and ill will together with the underlying tendency to it is abandoned in him. “There is a path, Ānanda, a way to the abandoning of the five lower fetters; that anyone, without relying on that path, on that way, shall know or see or abandon the five lower fetters—this is not possible. Just as when there is a great tree standing possessed of heartwood, it is not possible that anyone shall cut out its heartwood without cutting through its bark and sapwood, so too, there is a path…this is not possible. “There is a path, Ānanda, a way to the abandoning of the five lower fetters; that someone, by relying on that path, on that way, shall know and see and abandon the five lower fetters—this is possible. Just as, when there is a great tree standing possessed of heartwood, it is possible that someone shall cut out its heartwood by cutting through its bark and sapwood, so too, there is a path…this is possible. “Suppose, Ānanda, the river Ganges were full of water right up to the brim so that crows could drink from it, and then a feeble man came thinking: ‘By swimming across the stream with my arms, I shall get safely across to the further shore of this river Ganges’; yet he would not be able to get safely across. So too, when the Dhamma is being taught to someone for the cessation of personality, if his mind does not enter into it and acquire confidence, steadiness, and resolution, then he can be regarded as like the feeble man. “Suppose, Ānanda, the river Ganges were full of water right up to the brim so that crows could drink from it, and then a strong man came thinking: ‘By swimming across the stream with my arms, I shall get safely across to the further shore of this river Ganges’; and he would be able to get safely across. So too, when the Dhamma is being taught to someone for the cessation of personality, if his mind enters into it and acquires confidence, steadiness, and resolution, then he can be regarded as like the strong man. “And what, Ānanda, is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters? Here, with seclusion from the acquisitions, with the abandoning of unwholesome states, with the complete tranquillization of bodily inertia, quite secluded from sensual pleasures, secluded from unwholesome states, a bhikkhu enters upon and abides in the first jhāna, which is accompanied by applied and sustained thought, with rapture and pleasure born of seclusion. “Whatever exists therein of material form, feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent, as suffering, as a disease, as a tumour, as a barb, as a calamity, as an affliction, as alien, as disintegrating, as void, as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element thus: ‘This is the peaceful, this is the sublime, that is, the stilling of all formations, the relinquishing of all attachments, the destruction of craving, dispassion, cessation, Nibbāna.’ If he is steady in that, he attains the destruction of the taints. But if he does not attain the destruction of the taints because of that desire for the Dhamma, that delight in the Dhamma, then with the destruction of the five lower fetters he becomes one due to reappear spontaneously in the Pure Abodes and there attain final Nibbāna without ever returning from that world. This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, with the stilling of applied and sustained thought, a bhikkhu enters upon and abides in the second jhāna…Again, with the fading away as well of rapture, a bhikkhu…enters upon and abides in the third jhāna…Again,a with the abandoning of pleasure and pain…a bhikkhu enters upon and abides in the fourth jhāna, which has neither-pain-nor-pleasure and purity of mindfulness due to equanimity. “Whatever exists therein of material form, feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent…as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element…This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, with the complete surmounting of perceptions of form, with the disappearance of perceptions of sensory impact, with non-attention to perceptions of diversity, aware that ‘space is infinite,’ a bhikkhu enters upon and abides in the base of infinite space. “Whatever exists therein of feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent…as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element…This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, by completely surmounting the base of infinite space, aware that ‘consciousness is infinite,’ a bhikkhu enters upon and abides in the base of infinite consciousness. “Whatever exists therein of feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent…as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element…This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters. “Again, by completely surmounting the base of infinite consciousness, aware that ‘there is nothing,’ a bhikkhu enters upon and abides in the base of nothingness. “Whatever exists therein of feeling, perception, formations, and consciousness, he sees those states as impermanent, as suffering, as a disease, as a tumour, as a barb, as a calamity, as an affliction, as alien, as disintegrating, as void, as not self. He turns his mind away from those states and directs it towards the deathless element thus: ‘This is the peaceful, this is the sublime, that is, the stilling of all formations, the relinquishing of all attachments, the destruction of craving, dispassion, cessation, Nibbāna.’ If he is steady in that, he attains the destruction of the taints. But if he does not attain the destruction of the taints because of that desire for the Dhamma, that delight in the Dhamma, then with the destruction of the five lower fetters he becomes one due to reappear spontaneously in the Pure Abodes and there attain final Nibbāna without ever returning from that world. This is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters.” “Venerable sir, if this is the path, the way to the abandoning of the five lower fetters, then how is it that some bhikkhus here are said to gain deliverance of mind and some are said to gain deliverance by wisdom?” “The difference here, Ānanda, is in their faculties, I say.” That is what the Blessed One said. The venerable Ānanda was satisfied and delighted in the Blessed One’s words.

The Buddha's words ສັງຍຸຕຕະນິກາຍ ຂັນທະວາຣະວັຄ ໑໗/໑໕໑/໒໘໔ Photo by form PxHere ທີ່ພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ເຮົາຈັກສະແດງສັກກາຍະ ສັກກາຍະສະມຸທັຍ ສັກກາຍະນິໂຣທ ແລະສັກກາຍະນິໂຣທະຄາມິນີປະຕິປະທາ ແກ່ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍ ພວກເຈົ້າທັງຫລາຍຈົ່ງຟັງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະເປັນຢ່າງໃດ? ຄວນກ່າວວ່າ ອຸປາທານຂັນທ໌ ໕; ອຸປາທານຂັນທ໌ ໕ ເປັນຢ່າງໃດ? ໄດ້ແກ່ ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືຣູປ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືເວທະນາ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືສັນຍາ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືສັງຂາຣທັງຫລາຍ, ອຸປາທານຂັນທ໌ຄືວິນຍານ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະສະມຸທັຍເປັນຢ່າງໃດ? ຕັນຫານີ້ເອງ ອັນເປັນເຄື່ອງນຳໃຫ້ມີກາຣເກີດໃນພົພໃໝ່ ປະກອບດ້ວຍຄວາມກຳນັດດ້ວຍອຳນາຈແຫ່ງຄວາມເພີນ ເພີດເພີນຢ່າງຍິ່ງໃນອາຣົມນັ້ນໆ ໄດ້ແກ່ ກາມຕັນຫາ, ພະວະຕັນຫາ, ວິພະວະຕັນຫາ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະສະມຸທັຍ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະນິໂຣທເປັນຢ່າງໃດ? ເພາະຄວາມຈາງຄາຍດັບໄປໂດຍບໍ່ເຫລືອແຫ່ງຕັນຫານັ້ນໆແລ ຄວາມສະລະ ຄວາມສະລັດຖິ້ມໄປ ຄວາມປ່ອຍວາງ ຄວາມບໍ່ອາລັຍເຊິ່ງຕັນຫານັ້ນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະນິໂຣທ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ສັກກາຍະນິໂຣທະຄາມິນີປະຕິປະທາເປັນຢ່າງໃດ? ຄື ອະຣິຍະມັຄປະກອບດ້ວຍອົງຄ໌ ໘ ນີ້ເອງຄື ສັມມາທິຕຖິ, ສັມມາສັງກັປປະ, ສັມມາວາຈາ, ສັມມາກັມມັນຕະ ສັມມາອາຊີວະ, ສັມມາວາຍາມະ, ສັມມາສະຕິ, ສັມມາສະມາທິ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ຮຽກວ່າ ສັກກາຍະນິໂຣທະຄາມິນີປະຕິປະທາ.

ສມັຍໜຶ່ງ ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄປະທັບຢູ່ທີ່ພຣະວິຫາຣເຊຕະວັນ ອາຣາມຂອງທ່ານອະນາຖະບິນດິກະເສດຖີ ໃກ້ພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີ ໃນສມັຍນັ້ນ ພິກຂຸອົງຄ໌ໜຶ່ງໃນພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີຖືກງູກັດຈົນມໍຣະນະພາບ ຄັ້ງນັ້ນ ພິກຂຸຈຳນວນຫລາຍເຂົ້າໄປເຝົ້າພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄເຖິງທີ່ປະທັບ ອະພິວາທແລ້ວ ນັ່ງໃນທີ່ຄວນສ່ວນຂ້າງໜຶ່ງ ຄັນແລ້ວໄດ້ກຣາບທູລພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄວ່າ: ຂ້າແຕ່ພຣະອົງຄ໌ຜູ້ຈະເຣີນ! ພິກຂຸອົງຄ໌ໜຶ່ງໃນພຣະນະຄອຣສາວັຕຖີຖືກງູກັດ ທຳກາລະແລ້ວ. ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄຕຣັສວ່າ: ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ພິກຂຸອົງຄ໌ນັ້ນບໍ່ໄດ້ແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ຢ່າງແນ່ນອນ ເພາະຖ້າພິກຂຸນັ້ນແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ພິກຂຸນັ້ນຈະບໍ່ຖືກງູກັດຈົນມໍຣະນະພາບ ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ເປັນຢ່າງໃດ? ຄື: ໑. ຕະກຸນພະຍາງູວິຣູປັກຂະ ໒. ຕະກຸນພະຍາງູເອຣາປະຖະ ໓. ຕະກຸນພະຍາງູສັພພະຍາປຸຕຕະ ໔. ຕະກຸນພະຍາງູກັນຫາໂຄຕະມະກະ ພິກຂຸອົງຄ໌ນັ້ນບໍ່ໄດ້ແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ແນ່ນອນ ຖ້າພິກຂຸນັ້ນແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ພິກຂຸນັ້ນຈະບໍ່ຖືກງູກັດຈົນມໍຣະນະພາບ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ! ເຮົາອະນຸຍາດໃຫ້ແຜ່ເມຕຕາຈິຕໄປສູ່ຕະກຸນພະຍາງູທັງ ໔ ນີ້ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງຕົນ ເພື່ອຮັກສາຕົນ ເພື່ອປ້ອງກັນຕົນ ແລະຈົ່ງກະທຳກາຣແຜ່ຢ່າງນີ້ວ່າ: ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູວິຣູປັກຂະ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູເອຣາປະຖະ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູສັພພະຍາປຸຕຕະຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຕະກຸນພະຍາງູກັນຫາໂຄຕະມະກະ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕທີ່ບໍ່ມີຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕ ໒ ຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕ ໔ ຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ເຮົາກັບຝູງສັຕທີ່ມີຫລາຍຕີນ ຈົ່ງມີເມຕຕາຕໍ່ກັນ. ສັຕບໍ່ມີຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ສັຕສອງຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ສັຕສີ່ຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ສັຕມີຫລາຍຕີນຢ່າໄດ້ບຽດບຽນເຮົາ ແລະສັຕທີ່ເກີດແລ້ວທີ່ຍັງມີຊີວິຕທັງມວນ ທຸກໝູ່ເຫລົ່າຈົ່ງປະສົບຄວາມຈະເຣີນ ຢ່າໄດ້ພົບເຫັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍແມ່ນແຕ່ນ້ອຍເລີຍ. ພຣະພຸທທະເຈົ້າຊົງມີພຣະຄຸນຫາປະມານບໍ່ໄດ້ ພຣະທັມມີພຣະຄຸນຫາປະມານບໍ່ໄດ້ ພຣະສົງຄ໌ມີພຣະຄຸນຫາປະມານບໍ່ໄດ້ ແຕ່ສັຕເລືອຄານທັງຫລາຍຄື ງູ ແມງງອດ ຂີ້ເຂັບ ແມງມຸມ ກັບແກ້ ໜູ ມີຄຸນພໍປະມານ ຄວາມຮັກສາອັນເຮົາກະທຳແລ້ວ ຄວາມປ້ອງກັນອັນເຮົາກະທຳແລ້ວ ຂໍໝູ່ສັຕທັງຫລາຍຈົ່ງຖອຍກັບໄປເຖີດ ເຮົານັ້ນຂໍນອບນ້ອມແດ່ພຣະຜູ້ມີພຣະພາຄ ຂໍນອບນ້ອມແດ່ພຣະສັມມາສັມພຸທທະເຈົ້າທັງ ໗ ພຣະອົງຄ໌. ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ຈະຕຸກກະນິບາຕ ອະຫິສູຕ ເຫລັ້ມທີ ໒໑/໗໑/໖໗

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ຈະຕຸກກະນິບາຕ ໒໑/໑໗໘/໑໙໑ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອານິສົງສ໌ ໔ ປະກາຣຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິຍ່ອມຫວັງໄດ້; ອານິສົງສ໌ ໔ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ພິກຂຸທັງຫລາຍ ພິກຂຸໃນທັມວິນັຍນີ້ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໑ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ພິກຂຸຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແຕ່ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ໄປສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ບຸຣຸສຜູ້ສະຫລາດຕໍ່ສຽງກອງ ເຂົາເດີນທາງໄກ ໄດ້ຍິນສຽງກອງ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ມີຄວາມສົງໄສ ຫລືເຄືອບແຄງໃຈວ່າ ສຽງກອງຫລືບໍ່ໜໍ ທີ່ແທ້ເຂົາຍ່ອມເຖິງຄວາມຕົກລົງໃຈວ່າ ນີ້ສຽງກອງ ສັນໃດ; ພິກຂຸກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແຕ່ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ໄປສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໒ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ພິກຂຸຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແລະພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແຕ່ເທພບຸຕຍ່ອມສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ບຸຣຸສຜູ້ສະຫລາດຕໍ່ສຽງສັງຂ໌ ເຂົາເດີນທາງໄກ ໄດ້ຍິນສຽງສັງຂ໌ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ມີຄວາມສົງໄສ ຫລືເຄືອບແຄງໃຈວ່າ ສຽງສັງຂ໌ຫລືບໍ່ໜໍ ທີ່ແທ້ເຂົາຍ່ອມເຖິງຄວາມຕົກລົງໃຈວ່າ ນີ້ສຽງສັງຂ໌ ສັນໃດ; ພິກຂຸກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ແລະພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແຕ່ເທພບຸຕຍ່ອມສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ເຂົາມີຄວາມຄິດຢ່າງນີ້ວ່າ ໃນກາລກ່ອນເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນທັມວິນັຍໃດ ນີ້ຄືທັມວິນັຍນັ້ນ ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໓ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ພິກຂຸຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແມ່ນແຕ່ເທພບຸຕກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ແຕ່ເທພບຸຕຜູ້ເກີດກ່ອນມາເຕືອນເທພບຸຕຜູ້ເກີດທີ່ຫລັງວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ຣະນຶກໄດ້ຫລືບໍ່ວ່າ ເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນກາລກ່ອນ ເຂົາກໍກ່າວຢ່າງນີ້ວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ສັນໃດ; ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ສະຫາຍ ໒ ຄົນຫລິ້ນຝຸ່ນດ້ວຍກັນ ເຂົາມາພົບກັນບາງຄັ້ງບາງຄາວໃນທີ່ບາງແຫ່ງ ສະຫາຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວກັບສະຫາຍຄົນນັ້ນຢ່າງນີ້ວ່າ ສະຫາຍ ທ່ານຣະນຶກເຖິງການກະທຳນີ້ໄດ້ຫລືໜໍ ເຂົາກໍກ່າວຢ່າງນີ້ວ່າ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ສັນໃດ; ພິກຂຸກໍສັນນັ້ນເໝືອນກັນ ຍ່ອມເລົ່າຮຽນທັມຄື ສຸຕຕະ ເຄີຍຍະ ໄວຍາກາຣະນະ ຄາຖາ ອຸທານ ອິຕິວຸຕຕະກະ ຊາຕະກະ ອັພພູຕະທັມ ເວທັລລະ ທັມເຫລົ່ານັ້ນເປັນທັມທີ່ພິກຂຸນັ້ນຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິ ເຂົາມີສະຕິຫລົງລືມເມື່ອທຳກາລະ ຍ່ອມເຂົ້າເຖິງເທພນິກາຍໝູ່ໃດໝູ່ໜຶ່ງ ບົທແຫ່ງທັມທັງຫລາຍຍ່ອມບໍ່ປາກົຕແກ່ເຂົາຜູ້ມີຄວາມສຸຂໃນພົພນັ້ນເລີຍ ພິກຂຸຜູ້ມີລິທ ເຖິງຄວາມຊຳນານທາງຈິຕ ກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມແກ່ເທພບໍຣິສັທເລີຍ ແມ່ນແຕ່ເທພບຸຕກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງທັມໃນເທພບໍຣິສັທ ແຕ່ເທພບຸຕຜູ້ເກີດກ່ອນມາເຕືອນເທພບຸຕຜູ້ເກີດທີ່ຫລັງວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ຣະນຶກໄດ້ຫລືບໍ່ວ່າ ເຮົາໄດ້ປະພຶດພຣົມມະຈັນຍ໌ໃນກາລກ່ອນ ເຂົາກໍກ່າວຢ່າງນີ້ວ່າ ທ່ານຜູ້ນິຣະທຸກຂ໌ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ເຮົາຣະນຶກໄດ້ ສັນໃດ; ສະຕິບັງເກີດຂຶ້ນຊ້າ ແຕ່ສັຕນັ້ນຍ່ອມບັນລຸຄຸນວິເສສໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ນີ້ເປັນອານິສົງສ໌ ປະກາຣທີ ໔ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິອັນບຸຄຄົລຍ່ອມຫວັງໄດ້. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອານິສົງສ໌ ໔ ປະກາຣນີ້ແລ ຂອງທັມທັງຫລາຍທີ່ບຸຄຄົລຟັງເນື່ອງໆ ຄ່ອງປາກ ຂຶ້ນໃຈ ແທງຕລອດດ້ວຍດີດ້ວຍທິຕຖິຍ່ອມຫວັງໄດ້.

The Buddha's words ອັງຄຸຕຕະຣະນິກາຍ ປັນຈະກະ-ສັກກະນິບາຕ ໒໒/໔໘/໔໘ Photo by Dominik Lange on Unsplash ພິກຂຸທັງຫລາຍ ຖານະ ໕ ປະກາຣນີ້ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ; ໕ ປະກາຣເປັນຢ່າງໃດ? ຄື ຖານະວ່າ ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຢ່າແກ່ເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຢ່າເຈັບໄຂ້ເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຢ່າຕາຍເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຢ່າສິ້ນໄປເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ຂໍສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຢ່າຈິບຫາຍເລີຍ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກຍ່ອມບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ, ພິກຂຸທັງຫລາຍ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມແກ່ໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ແກ່ໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມແກ່ໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມເຈັບໄຂ້ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ເຈັບໄຂ້ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມເຈັບໄຂ້ທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຕາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຕາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຕາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມສິ້ນໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສິ້ນໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມສິ້ນໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຈິບຫາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມບໍ່ພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈິບຫາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຈິບຫາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຂົາຍ່ອມເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ຖືກລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດສຽບແທງແລ້ວ ຍ່ອມກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນ. ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ພິກຂຸທັງຫລາຍ ສ່ວນວ່າສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມແກ່ໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ແກ່ໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມແກ່ໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມແກ່ເປັນທັມມະດາແກ່ໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມເຈັບໄຂ້ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ເຈັບໄຂ້ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມເຈັບໄຂ້ທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມເຈັບໄຂ້ເປັນທັມມະດາເຈັບໄຂ້ແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຕາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຕາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຕາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຕາຍເປັນທັມມະດາຕາຍແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມສິ້ນໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ສິ້ນໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມສິ້ນໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມສິ້ນໄປເປັນທັມມະດາສິ້ນໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ອີກປະກາຣໜຶ່ງ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບຍ່ອມຈິບຫາຍໄປ ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມພິຈາຣະນາເຫັນດັ່ງນີ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງເຮົາຜູ້ດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຈິບຫາຍໄປ ໂດຍທີ່ແທ້ ສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຂອງສັຕທັງປວງທີ່ມີກາຣມາ ກາຣໄປ ກາຣຈຸຕິ ກາຣອຸບັຕ ຍ່ອມຈິບຫາຍໄປທັງສິ້ນ ກໍເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ເຮົາຈະມາເສົ້າໂສກ ລຳບາກ ຮ່ຳໄຮ ທຸບເອິກ ຄ່ຳຄວນ ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ແມ່ນແຕ່ອາຫາຣກໍບໍ່ຢາກຮັບປະທານ ກາຍກໍເສົ້າໝອງ ຊູບຜອມ ກາຣງານກໍຢຸດຊະງັກ ພວກອະມິຕກໍດີໃຈ ມິຕສະຫາຍກໍເສຍໃຈ ດັ່ງນີ້. ເມື່ອສິ່ງທີ່ມີຄວາມຈິບຫາຍໄປເປັນທັມມະດາຈິບຫາຍໄປແລ້ວ ອະຣິຍະສາວົກນັ້ນຍ່ອມບໍ່ເສົ້າໂສກ ບໍ່ລຳບາກ ບໍ່ຮ່ຳໄຮ ບໍ່ທຸບເອິກ ບໍ່ຄ່ຳຄວນ ບໍ່ເຖິງຄວາມຫລົງໄຫລ ນີ້ຮຽກວ່າ ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ໄດ້ສະດັບ ຖອນລູກສອນຄືຄວາມໂສກທີ່ມີພິດເປັນເຄື່ອງສຽບແທງປຸຖຸຊົນຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະດັບ ທີ່ກະທຳຕົນໃຫ້ເດືອດຮ້ອນນັ້ນ, ອະຣິຍະສາວົກຜູ້ບໍ່ມີຄວາມໂສກ ປາສະຈາກລູກສອນ ຍ່ອມດັບທຸກຂ໌ຮ້ອນໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. ພິກຂຸທັງຫລາຍ ຖານະ ໕ ປະກາຣນີ້ແລ ອັນສະມະນະ ພຣາມ ເທວະດາ ມາຣ ພຣົມ ຫລືໃຜໆໃນໂລກບໍ່ໄດ້ສົມປາຖນາ. ປະໂຍຊນ໌ແມ່ນພຽງເລັກນ້ອຍໃນໂລກນີ້ ອັນໃຜໆຍ່ອມບໍ່ໄດ້ເພາະກາຣເສົ້າໂສກ ເພາະກາຣຄ່ຳຄວນ ພວກອະມິຕຊາບວ່າເຂົາເສົ້າໂສກ ເປັນທຸກຂ໌ ຍ່ອມດີໃຈ ກໍຄາວໃດ ບັນດິຕຜູ້ພິຈາຣະນາຮູ້ເນື້ອຄວາມ ຍ່ອມບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນອັນຕະລາຍທັງໝົດ ຄາວນັ້ນ ພວກອະມິຕເຫັນໜ້າອັນບໍ່ຜິດປົກກະຕິຂອງບັນດິຕນັ້ນ ຍິ້ມແຍ້ມຕາມເຄີຍ ຍ່ອມເປັນທຸກຂ໌. ບັນດິຕຍ່ອມໄດ້ປະໂຍຊນ໌ໃນທີ່ໃດໆ ດ້ວຍປະກາຣໃດໆ ເພາະກາຣສັນລະເສີນ ເພາະຄວາມຮູ້ ເພາະກາຣກ່າວຄຳສຸພາສິຕ ເພາະກາຣບຳເພັນທານ ຫລືເພາະປະເພນີຂອງຕົນ ກໍຍ່ອມບາກບັ່ນໃນທີ່ນັ້ນໆ ດ້ວຍປະກາຣນັ້ນໆ ຖ້າຊາບວ່າ ຄວາມຕ້ອງກາຣຢ່າງນີ້ອັນເຮົາ ຫລືຜູ້ອື່ນຍ່ອມບໍ່ໄດ້ ກໍບໍ່ຄວນເສົ້າໂສກ ຄວນຕັ້ງໃຈກະທຳກາຣງານເດັດຂາດວ່າ ບັດນີ້ເຮົາເຮັດຫຍັງຢູ່ ດັ່ງນີ້.

The Buddha's words Bhayasutta AN 3.62 https://suttacentral.net/an3.62 Photo by Daiga Ellaby on Unsplash “Bhikkhus, the uninstructed worldling speaks of these three perils that separate mother and son. What three? (1) “There comes a time when a great conflagration arises. When the great conflagration has arisen, it burns up villages, towns, and cities. When villages, towns, and cities are burning up, the mother does not find her son and the son does not find his mother. This is the first peril that separates mother and son of which the uninstructed worldling speaks. (2) “Again, there comes a time when a great rain cloud arises. When the great rain cloud has arisen, a great deluge takes place. When the great deluge takes place, villages, towns, and cities are swept away. When villages, towns, and cities are being swept away, the mother does not find her son and the son does not find his mother. This is the second peril that separates mother and son of which the uninstructed worldling speaks. (3) “Again, there comes a time of perilous turbulence in the wilderness, when the people of the countryside, mounted on their vehicles, flee on all sides. When there is perilous turbulence in the wilderness, and the people of the countryside, mounted on their vehicles, are fleeing on all sides, the mother does not find her son and the son does not find his mother. This is the third peril that separates mother and son of which the uninstructed worldling speaks. “These are the three perils that separate mother and son of which the uninstructed worldling speaks. “There are, bhikkhus, these three perils when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as perils that separate mother and son. What three? (1) “There comes a time when a great conflagration arises. When the great conflagration has arisen, it burns up villages, towns, and cities. When villages, towns, and cities are burning up, there is sometimes an occasion when the mother finds her son and the son finds his mother. This is the first peril when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as a peril that separates mother and son. (2) “Again, there comes a time when a great rain cloud arises. When the great rain cloud has arisen, a great deluge takes place. When the great deluge takes place, villages, towns, and cities are swept away. When villages, towns, and cities are being swept away, there is sometimes an occasion when the mother finds her son and the son finds his mother. This is the second peril when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as a peril that separates mother and son. (3) “Again, there comes a time of perilous turbulence in the wilderness, when the people of the countryside, mounted on their vehicles, flee on all sides. When there is perilous turbulence in the wilderness, and the people of the countryside, mounted on their vehicles, are fleeing on all sides, there is sometimes an occasion when the mother finds her son and the son finds his mother. This is the third peril when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speaks of as a peril that separates mother and son. “These are the three perils when mother and son reconnect that the uninstructed worldling speak of as perils that separate mother and son. “There are, bhikkhus, these three perils that separate mother and son. What three? The peril of old age, the peril of illness, and the peril of death. (1) “When the son is growing old, the mother cannot fulfill her wish: ‘Let me grow old, but may my son not grow old!’ And when the mother is growing old, the son cannot fulfill his wish: ‘Let me grow old, but may my mother not grow old!’ (2) “When the son has fallen ill, the mother cannot fulfill her wish: ‘Let me fall ill, but may my son not fall ill!’ And when the mother has fallen ill, the son cannot fulfill his wish: ‘Let me fall ill, but may my mother not fall ill!’ (3) “When the son is dying, the mother cannot fulfill her wish: ‘Let me die, but may my son not die!’ And when the mother is dying, the son cannot fulfill his wish: ‘Let me die, but may my mother not die!’ “These are the three perils that separate mother and son. “There is a path, bhikkhus, there is a way that leads to the abandoning and overcoming of these three perils when mother and son reconnect and of these three perils that separate mother and son. And what is the path and way? It is just this noble eightfold path; that is, right view, right intention, right speech, right action, right livelihood, right effort, right mindfulness, and right concentration. This is the path and way that leads to the abandoning and overcoming of these three perils when mother and son reconnect and of these three perils that separate mother and son.”

The Buddha's words Paṭhamagelaññasutta SN 36.7 https://suttacentral.net/sn36.7 On one occasion the Blessed One was dwelling at Vesalī in the Great Wood in the Hall with the Peaked Roof. Then, in the evening, the Blessed One emerged from seclusion and went to the sick ward, where he sat down in the appointed seat and addressed the bhikkhus thus: “Bhikkhus, a bhikkhu should await his time mindful and clearly comprehending. This is our instruction to you. “And how, bhikkhus, is a bhikkhu mindful? Here, bhikkhus, a bhikkhu dwells contemplating the body in the body, ardent, clearly comprehending, mindful, having put away covetousness and displeasure in regard to the world. He dwells contemplating feelings in feelings … mind in mind … phenomena in phenomena, ardent, clearly comprehending, mindful, having put away covetousness and displeasure in regard to the world. It is in such a way that a bhikkhu is mindful. “And how, bhikkhus, does a bhikkhu exercise clear comprehension? Here, bhikkhus, a bhikkhu is one who acts with clear comprehension when going forward and returning; when looking ahead and looking aside; when drawing in and extending the limbs; when wearing his robes and carrying his outer robe and bowl; when eating, drinking, chewing his food, and tasting; when defecating and urinating; when walking, standing, sitting, falling asleep, waking up, speaking, and keeping silent. It is in such a way that a bhikkhu exercises clear comprehension. “A bhikkhu should await his time mindful and clearly comprehending. This is our instruction to you. “Bhikkhus, while a bhikkhu dwells thus, mindful and clearly comprehending, diligent, ardent, and resolute, if there arises in him a pleasant feeling, he understands thus: ‘There has arisen in me a pleasant feeling. Now that is dependent, not independent. Dependent on what? Dependent on this very body. But this body is impermanent, conditioned, dependently arisen. So when the pleasant feeling has arisen in dependence on a body that is impermanent, conditioned, dependently arisen, how could it be permanent?’ He dwells contemplating impermanence in the body and in pleasant feeling, he dwells contemplating vanishing, contemplating fading away, contemplating cessation, contemplating relinquishment. As he dwells thus, the underlying tendency to lust in regard to the body and in regard to pleasant feeling is abandoned by him. “Bhikkhus, while a bhikkhu dwells thus, mindful and clearly comprehending, diligent, ardent, and resolute, if there arises in him a painful feeling, he understands thus: ‘There has arisen in me a painful feeling. Now that is dependent, not independent. Dependent on what? Dependent on just this body. But this body is impermanent, conditioned, dependently arisen. So when the painful feeling has arisen in dependence on a body that is impermanent, conditioned, dependently arisen, how could it be permanent? ’ He dwells contemplating impermanence in the body and in painful feeling, he dwells contemplating vanishing, contemplating fading away, contemplating cessation, contemplating relinquishment. As he dwells thus, the underlying tendency to aversion in regard to the body and in regard to painful feeling is abandoned by him. “Bhikkhus, while a bhikkhu dwells thus, mindful and clearly comprehending, diligent, ardent, and resolute, if there arises in him a neither-painful-nor-pleasant feeling, he understands thus: ‘There has arisen in me a neither-painful-nor-pleasant feeling. Now that is dependent, not independent. Dependent on what? Dependent on just this body. But this body is impermanent, conditioned, dependently arisen. So when the neither-painful-nor-pleasant feeling has arisen in dependence on a body that is impermanent, conditioned, dependently arisen, how could it be permanent?’ He dwells contemplating impermanence in the body and in neither-painful-nor-pleasant feeling, he dwells contemplating vanishing, contemplating fading away, contemplating cessation, contemplating relinquishment. As he dwells thus, the underlying tendency to ignorance in regard to the body and in regard to neither-painful-nor-pleasant feeling is abandoned by him. “If he feels a pleasant feeling, he understands: ‘It is impermanent’; he understands: ‘It is not held to’; he understands: ‘It is not delighted in.’ If he feels a painful feeling, he understands: ‘It is impermanent’; he understands: ‘It is not held to’; he understands: ‘It is not delighted in.’ If he feels a neither-painful-nor-pleasant feeling, he understands: ‘It is impermanent’; he understands: ‘It is not held to’; he understands: ‘It is not delighted in.’ “If he feels a pleasant feeling, he feels it detached; if he feels a painful feeling, he feels it detached; if he feels a neither-painful-nor-pleasant feeling, he feels it detached. “When he feels a feeling terminating with the body, he understands: ‘I feel a feeling terminating with the body.’ When he feels a feeling terminating with life, he understands: ‘I feel a feeling terminating with life.’ He understands: ‘With the breakup of the body, following the exhaustion of life, all that is felt, not being delighted in, will become cool right here.’ “Just as, bhikkhus, an oil lamp burns in dependence on the oil and the wick, and with the exhaustion of the oil and the wick it is extinguished through lack of fuel, so too, bhikkhus, when a bhikkhu feels a feeling terminating with the body … terminating with life … He understands: ‘With the breakup of the body, following the exhaustion of life, all that is felt, not being delighted in, will become cool right here.’”

The Buddha's words Vitthatasutta AN 5.2 https://suttacentral.net/an5.2 At Sāvatthī. “Bhikkhus, there are these five trainee’s powers. What five? The power of faith, the power of moral shame, the power of moral dread, the power of energy, and the power of wisdom. “And what, bhikkhus, is the power of faith? Here, a noble disciple is endowed with faith. He places faith in the enlightenment of the Tathāgata thus: ‘The Blessed One is an arahant, perfectly enlightened, accomplished in true knowledge and conduct, fortunate, knower of the world, unsurpassed trainer of persons to be tamed, teacher of devas and humans, the Enlightened One, the Blessed One.’ This is called the power of faith. “And what is the power of moral shame? Here, a noble disciple has a sense of moral shame; he is ashamed of bodily, verbal, and mental misconduct; he is ashamed of acquiring evil, unwholesome qualities. This is called the power of moral shame. “And what is the power of moral dread? Here, a noble disciple dreads wrongdoing; he dreads bodily, verbal, and mental misconduct; he dreads acquiring evil, unwholesome qualities. This is called the power of moral dread. “And what is the power of energy? Here, a noble disciple has aroused energy for abandoning unwholesome qualities and acquiring wholesome qualities; he is strong, firm in exertion, not casting off the duty of cultivating wholesome qualities. This is called the power of energy. “And what is the power of wisdom? Here, a noble disciple is wise; he possesses the wisdom that discerns arising and passing away, which is noble and penetrative and leads to the complete destruction of suffering. This is called the power of wisdom. “These are the five trainee’s powers. Therefore, bhikkhus, you should train yourselves thus: ‘We will possess the power of faith, a trainee’s power; we will possess the power of moral shame, a trainee’s power; we will possess the power of moral dread, a trainee’s power; we will possess the power of energy, a trainee’s power; we will possess the power of wisdom, a trainee’s power.’ Thus, bhikkhus, should you train yourselves.”